Zoon kent gek genoeg de weg
Ik rij met mijn vader van zijn huis in Groningen naar Hanzaplaza in Groningen. Hij heeft geen enkel idee waar we heen gaan.
Het is niet helemaal goed in het hoofd van mijn vader. Zo zegt hij het zelf. En terwijl we door nachtelijk Groningen rijden, kijkt hij zijn ogen uit. Hij herkent misschien wel waar hij is. Hij legt uit dat we naar Amsterdam gaan, maar dat is niet het geval. Er is wel een bord, Amsterdam, en die richting gaan we inderdaad uit, maar daarna slaan we af naar het evenzo mooie Zuidhorn, waar we dus ook niet heen gaan.
Mijn vader legt verbaasd uit dat we nog steeds in Groningen rijden en dat is wel waar. De autorit is voor hem een verbazingwekkende tocht die hem op onnavolgbare wijze van de ene bekende plaats naar de andere brengt, maar hij ziet geen enkele samenhang. Voor hem is de route als een alfabet met gehutselde letters. Natuurlijk, na de A komt de B, maar dat weet hij niet. Voor hem is de B dezelfde letter als de O of de G of de T. Hoe is het mogelijk dat hij bij B is! Henk in Wonderland.
Gek genoeg maakt hij een gelukkige indruk. Gek genoeg maakt hij me ook een beetje jaloers. Is het niet prachtig om te merken dat de wereld zo’n wonderbaarlijke plaats is? En toch veilig, want zijn zoon kent gek genoeg de weg.
Geplaatst in de categorie: familie
Met ontroering gelezen.