Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Grenzen Bewegen

Iemand aan de grens staart naar een opengeslagen landkaart op zijn bureau. Wanneer hij een slok neemt van zijn koffie, ziet hij een bruine kring op het vergeelde papier.

'Eureka, wanneer mensen tot een uur willen reizen voor hun baan, vergeten ze in de grensstreek om in hun buurland naar werk te zoeken!'

Hij belt Brussel. Even later staat er een badkuip vol Europese subsidies naar hem te lonken. Hij voelt zich de koning te rijk.

Ik kom met een Surinaamse, een Indonesiër, een Iraanse, een Joegoslavische, een Irakees en een paar Nederlanders in een klaslokaal van de Volksuniversiteit. Een Panamese, een Iraanse en een handjevol Duitsers ontmoeten elkaar in zo'n zelfde ruimte aan de andere kant van de grens.

We krijgen les in cultuur, omgangsvormen, geschiedenis en solliciteren in de taal van de buren, in het project: 'Grenzen Bewegen'.

Op een dag na school strijken we neer bij recreatieplas de Breuly. We delen tapas, draaien Arabische muziek, slaan een balletje en wagen een duik. Het idee ontstaat een multiculturele lunch te verzorgen voor de uitwisseling met de Duitsers. De media staat bol van verdeeldheid, op ons picknickkleed gaat verbinden van nature.

Op die bewuste dag staan tempeh, rendang, bulgur, Libanees brood, baklava, sangria, Russische eieren en salades te pronken op een langwerpige tafel. De Irakees vertelt:

'Bij ons in de Sahara, als je bezoek krijgt, geef je ze eten, drinken en onderdak, drie dagen lang. Dan pas mag je vragen wat ze komen doen'.

Een Duitse zegt over Nederland:

'Bij jullie krijg je op een bruiloft hapjes op een tandenstoker. Om twaalf uur stopt het feest met een kopje koffie, bij ons gaan ze door tot de volgende ochtend'.

De lerares vult aan:

'Als je zakelijk in Duitsland iemand uitnodigt voor de lunch kan dat een driegangenmenu zijn, in Nederland is het een broodje kaas, hooguit met een kop soep. De Duitser zal zich beledigd voelen'.

Een week later in Duitsland moeten we het stellen met een kopje koffie.

De Irakees openbaart:

'Twintig jaar geleden had mijn vrouw de hele tafel gedekt omdat er iemand zou komen. Hij kwam voor de verwarming'.

In acht weken school beweegt er veel. De vertaling van 'twee uien' naar het Duits in 'zwei Zwiebel' kan volgens de klas verkort worden tot 'Zweibel'. We schrijven bijna een ondernemingsplan voor de onbetaalbare zorg in Nederland, een staaroperatie in Syrië kost immers maar veertig euro. In gedachten charteren we al vliegtuigen. De groepsapp gaat ver over haar grenzen omdat er zoveel te delen valt, van samen badmintonnen tot een Perzische avond.

In de aanvullende stage mag ik 'lijk' spelen, zoals ik dat noem. Jongeren worden geobserveerd in hun gedrag, competenties en empathie na een verkeersongeluk. Ik lig op de grond met lippenstift op mijn onderarm. Ik kerm zo hard dat het groepje naast me afgeleid is van hun opdracht. De eerste jongen die bij me komt, begint mijn gezonde arm te verbinden.

Het blijft voor mij bij drie dagen stage, heb namelijk werk gevonden, in Nederland, dat dan wel.

Ik houd het hierbij, er wacht alweer een Indonesisch etentje.


Zie ook: http://www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 22 november 2016


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.8 met 5 stemmen 166



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)