New York Times
Eens in de zoveel tijd reizen we naar Amsterdam om daar een concert te beleven. In het Concertgebouw. Klassiek. Serieuze muziek. Netjes gekleed, haartjes gekamd, schoenen gepoetst. Zo'n zes keer per jaar. Door het Concertgebouworkest.
Samen met al die andere nette mensen.
Die ook van klassieke muziek houden.
Die beschaafd zachtjes kuchen tussen de delen van een symfonie.
Die hun telefoons hebben uitgeschakeld.
Die alle aandacht proberen te concentreren, of juist hun gedachten de vrije loop laten, of heel nauwkeurig luisteren naar elk instrument, of zich van binnen verheugen op de lyrische passages die hun ziel even laten meezweven als een arend op de thermiek van een majestueuze melodie van de eerste violen. Naar ieders individuele affiniteit.
Enfin, dat is voor een andere keer.
We zorgen er altijd voor dat we meer dan een uur van te voren in de hoofdstad zijn zodat we bijvoorbeeld nog even in het Stedelijk kunnen kijken of om ergens in de buurt een kop koffie te drinken.
In de kiosk in de hal van het Stedelijk Museum zag ik de vorige keer een intrigerend dik boek liggen: het beloofde toegang te geven tot alle voorpagina's van alle dagelijkse edities van de New York Times vanaf het begin van de oprichting tot ergens in 2009.
Dat boek kon ik niet negeren.
Dat moest ik aanschaffen.
Het kostte maar 15 Euro!
En voor dat bedrag zou ik niet alleen alle voorpagina's van elke dag vanaf de start van de krant kunnen bekijken, maar ook nog via internetlink alle vervolgartikelen kunnen lezen.
Wacht, ik haal het even voor u van boven.
Want daar was ik het aan het browsen, aan het doorvlinderen.
Wacht nog even, want ik zal het ook nog even voor u wegen en de gegevens wat preciezer opzoeken.
Ik sta nu in de badkamer op de weegschaal.
Met alle kleren aan weeg ik 88,4 kilo.
Daar kan wel wat van af, beste vriend!
En nu pak ik het boek erbij.. ja.. nog even.. en daar staat het elektronisch display stil op 92,2 kilo. Schoon aan de haak.
Dus met die bijna 4 kilo en.. laten we het dan ook maar even helemaal doen.. waar is die meetlat.. ik had 'm toch in dat laatje gelegd.. dan maar even de rolmaat die in de bovenste la ligt van het kastje waar de bakjes met het kattenvoer op staan (zodat de hond er niet bij kan)..31,5cm breed, 37,5cm hoog, 4cm dik.
Affijn, wat interesseert u dat nou.
Ach je weet het niet.
Verder zitten er 3 dvd roms in, waarop alle 54,693 voorpagina's zijn gefotografeerd (de Amerikanen zetten een komma achter getallen waar wij een punt zetten).
Want, nu we toch precies zijn geworden, de krant begon in 1851 (achttienéénenvijftig!!) en de inhoud tot 2009 is op deze schijfjes beschikbaar.
Ja, ík vind dat opwindend.
Stel je voor!
Alsof je op 18 September 1851 's morgens uit je appartement New York inloopt en je allereerste krantje koopt!
Wat een sensatie!
Al het wereldnieuws voor je uitgespreid op het grote formaat van de toenmalige dagbladen voor het vorstelijke bedrag van five cents!
Om die belevenis nog intenser mee te maken, heb ik één voorpagina afgedrukt op het formaat van 4 A4-tjes en die aan elkaar geplakt tot 1 bijna levensechte facsimile.
Welke heb ik gekozen? Die van 26 November 1952. Mijn geboortedag.
Ik zit nu dus de krant te lezen van wat de dag voor mijn geboorte gebeurde dat van groot belang was volgens de redacteuren, en lees op mijn denkbeeldige geboortetijd 09:15 het internationale en plaatselijke wereldnieuws.
Dat vergroot de betrokkenheid in ruime mate.
Een artikeltje, links-onderaan de pagina trekt vooral mijn aandacht, omdat het duidelijk verbonden is met het nieuws van vandaag de dag:
City Couple's Passports Are Seized Over Trip to China's 'Peace' Parley.
Het gaat hier om het in beslag nemen van de paspoorten van Henry Wilcox en zijn vrouw Mrs. Anita Parkhurst, vanwege het bezoeken en deelnemen aan een vredesconferentie in het Communistische China.
Dat was niet de bedoeling! In die tijd waarin de US autoriteiten dodelijk allergisch waren voor de invloed van het communistische gedachtegoed dat de hoofden van hun burgers zou kunnen infiltreren, was het verboden om op een gewoon paspoort naar een communistisch land te reizen.
Wat het artikel ook zo interessant maakt, is het volgende:
“De conferentie nam resoluties aan die oproepen tot
-beëindiging van de Koreaanse oorlog [waar Trump en Kim Jong Un straks over spreken],
-repatriatie van alle krijgsgevangenen,
-terugtrekking van buitenlandse troepen uit Vietnam [waar dus later, tussen 1955 en 1975, 1.118.000 mensen sneuvelden]
-ook uit Maleisië [met zo'n 12.000 dodelijke slachtoffers tussen 1948 en 1960 -de Maleisische opstand]
(waar nu net die 92 jarige president is verkozen),
-een halt toeroepen aan de bewapening van Duitsland en Japan,
-een vredeovereenkomst tussen de Grote Vijf.”
Een dozijn andere Amerikanen (reisgenoten-idealisten van Henry en Anita) kunnen soortgelijke maatregelen -het inbeslagnemen van hun paspoorten- tegemoet zien, zegt het artikel verder.
Om kort te gaan, o nee dat kan niet meer, enkele dappere en vredelievende Amerikanen gingen naar een vredesconferentie in Peiping (Peking of Beijing) om met andere wereldburgers te overleggen hoe er een begin kon worden gemaakt om de spanningen in de wereld tussen de tegengestelde ideologieën te verminderen en toenadering tot elkaar te zoeken, en het ministerie van buitenlandse zaken neemt hun paspoorten in beslag.
Dat mocht blijkbaar niet.
Dat was inmenging van niet bevoegde burgers in zaken die de regeerders zelf wel zouden oplossen.
Zaken die de regeerders blijkbaar nog steeds niet hebben opgelost..
Tussen haakjes, die Wilcox-Parkhurtsjes zijn wel een beschouwinkje waard, beste JR.
Geplaatst in de categorie: geschiedenis
burgers
165
Geef je reactie op deze inzending:
Daarom was ik al aan de slag gegaan.
En ja die passie kun je van niemand lenen.
Die kan alleen maar in jezelf opwellen.