Het Levende Boek
Het Levende Boek
(eerstehands, tweede deel)
Een van mijn eigenzinnigheden is om elk horizontaal vlak waar ik voor langer dan een paar minuten neerstrijk met een aantal opengeslagen boeken of handgeschreven bladeren te larderen.
“Kilroy was here” zegt mijn vrouw dan als ze de tafel nodig heeft, deze referentiematerialen onverstoorbaar bijeenraapt, zorgvuldig opengeslagen op elkaar stapelt, en verplaatst naar een afgesproken verzamelplek.
Ik hou ervan om, als ik door een bepaald onderwerp gegrepen ben, een soort kleine uitstalling om me heen te verzamelen –soms op meerdere plekken tegelijk- zodat het natuurlijke leervermogen waarmee wij mensen zijn uitgerust, informatie uit alle vijf (zeven?) de zintuigen op z’n eigen manier en tijd kan assembleren.
Als een multidimensionaal hologram.
Onze faculteit van begrijpen heeft informatie nodig uit veel verschillende bronnen, met diverse vormen van abstractie, kleur, geur, vorm, tactiliteit, ruimtelijkheid en zintuigelijkheid.
De Atlas van het Universum hier op tafel, ligt opengeslagen bij ‘the far side’: de achterkant van de Maan. De kant die we nooit zien. Het donkere, duistere, onbekende achterhoofd van onze Aarde’s enige satelliet: Luna.
Op mijn werktafeltje verderop in de kamer, ligt Europa tentoongesteld: een van de 4 grote manen van Jupiter, die ongeveer even groot is als onze maan. (Io, Europa, Ganimedes, Callisto)
De afgedrukte foto’s zijn gemaakt in de jaren ’70, toen Nasa nog geen uitgebreide staf in dienst had van airbrush artiesten die allerlei anomalieën wegretoucheren. Daarom kan ik mijn zintuigen de vrije teugel bieden zodat mijn aandacht naar hartenlust over de onontgonnen prairies van onbekende textuur kan galopperen om te ontdekken waar iets opmerkelijks aan de hand is.
Waarom, vraag ik mezelf af, zijn wij mensen zo ongebreideld gefascineerd door deze onbekende onbekende wereld. En waarom tweemaal onbekend? Misschien wel driemaal..
Deze fascinatie gaat immers al terug naar de allervroegste tijden en beschavingen waarvan we de artefacten, ruïnes, tempels, beelden, reliëfs, mummies, tabletten en geschriften in de loop der tijden hebben gevonden of opgegraven.
Geen enkele oude cultuur kon zonder een relatie met de grotere wereld van planeten, manen en sterren.
Het magische denken, het mysterieuze voelen, het heldere zien, de toekomst lezen, ontstaans- en ontwikkelingsmythes extraheren, religie ontvangen, astrologische duiding geven; al deze mediamieke kunsten en vaardigheden komen tevoorschijn doordat mensen zich openstellen voor het ons omgevende domein van de kosmische ruimte.
Vele andere kunsten, zoals bijvoorbeeld folkloristische dansen, muziek, kostuums, dichtkunst, architectuur, taal, kookkunst, geneeskunst, en de ontelbare andere uitingen van menselijke vermogens, zijn gebaseerd op zogenoemde Aardse, planetaire, vertalingen van lokale signalen. Elke plek met zijn eigen karakteristieke dialect, gebruiken, zeden en andere uitingen.
Ik realiseer me echter, een tikkeltje moedeloos, dat de globale indoctrinatie met politieke, financiële, wetenschappelijke, medische, justitiële, op macht en invloed gebaseerde ideologieën, die door de huidige nationale en internationale nieuwsmedia als kippenmest over de wereld wordt gespoten, een acute en vernietigende bedreiging vormt voor de ontwikkeling van de magistrale latente vermogens van de menselijke talenten.
Als tegenwicht tegen deze omineuze constatering, hebben de Wijzen het volgende houvast doorgegeven:
Werkelijke ontwikkeling kan gebeuren dankzij het overwinnen van weerstand..
Geplaatst in de categorie: heelal
Leren
240
Geef je reactie op deze inzending:
@Günther: gretig is het overlevingsinstinct van de hongerige geest
@Anneke: Kloos? Close?
In eerste instantie verrasten de twee laatste zinnen mij, maar na enig overdenken begrijp ik nu wel, denk ik, hoe je daarop uitkwam.
Weerstand opgeven wil niet automatisch zeggen dat je het nu eens bent met waar je eerst tegen was. In mijn ervaring heeft het laten gaan van weerstand een verruimend effect. Want het is in feite het loslaten van gehechtheid aan een persoonlijke inschatting van de wereld om me heen (opinie genoemd).
Zoals ik het zie zorgt het vasthouden aan een inschatting of oordeel over iets in de wereld voor een "loop", een herhalingslus. Dat komt, denk ik, omdat die uiterlijke wereld een weerspiegeling is van de innerlijke wereld. Als ik vasthoud aan een inschatting over een verschijnsel, blijf ik het in mijn ervaring reproduceren. Wanneer het een positieve inschatting is, blijf ik er blij bij, maar bij een negatieve inschatting gaat me dat op den duur opbreken.
Bij het laten gaan van weerstand komen de vrijgekomen energie en ruimte beschikbaar voor andere dingen.
Dank voor het opschrijven van je gedachten, Ton. Wordt vervolgd, hoop ik.