Gesprek

“En? Hoe ging de wandeling?” vraagt mijn man belangstellend bij de lunch.

Ik wandel ‘s morgens altijd met Bodo, onze nu net eenjarige labrador-mix. Het gaat twee stappen vooruit, een achteruit. En dat bedoel ik figuurlijk en letterlijk. De ene dag gaat beter dan de andere dag. En die morgen had ik opvallend veel moeten stilstaan. Ik sta namelijk stil op het moment dat hij aan de lijn trekt. Als ik stop met lopen, of soms zelf een pas terug zet, is dat voor hem het teken dat hij bij me moet komen en naast mij moet gaan zitten. Hij presteert wisselend. Maar als hij het goed doet, krijgt hij een brokje, of een aaitje of een complimentje, en dan vervolgen we onze wandeling. Tot het volgende trekmoment.

“Wel veel moeten stoppen, hoor.” Ik vertel hoe hij trok en tekeer ging toen een fietser ons tegemoet kwam op het bospad. En hoe hij even later op het smalle paadje langs de wei eigenlijk best goed in de buurt bleef. Mijn man knikt meelevend en neemt een hap uit zijn boterham met kaas.

“Ik was eigenlijk nog een beetje geïrriteerd vanwege dat trekken en keffen toen we die fietser tegenkwamen, maar toen het op het paadje langs de wei goed ging, zoemde ik even uit en zag ik mezelf daar lopen met die hond. Lekker relaxt.” Hij kauwt rustig verder, de welwillende lach in zijn ogen is inmiddels veranderd in een wat wazige blik. Ik zou nu eigenlijk beter moeten weten, maar ik ga door. Ik voel een compliment voor mezelf aankomen.

“En toen dacht ik: Goh, als ik die vrouw daar zo zie wandelen met die hond, nou, dan vind ik dat ze het eigenlijk best goed doet.”
Hij kijkt me versteld aan:

“Welke vrouw?”

communicatie wandele wandelen gesprek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 252