Naar binnen

Strakkeven. Zo noemde mijn man mij plagend in de tijd dat onze drie jongens nog thuis woonden en ik met strakke hand vasthield aan bepaalde routines en regels rond etenstijd en bedtijd. Hoe hij precies bij die naam kwam, weten we niet meer. Feit is dat de naam bleef plakken. Maar toen de jongens een voor een het nest ontvlogen waren, raakte de naam in onbruik.

Totdat hij onlangs opeens weer opdook toen ik onze jonge hond Bodo met mijn opvoedstem toesprak bij de koffietafel op het terras waar hij langs benen en tafelpoten zijn weg zocht. Hij weet namelijk dat hij bij mijn man altijd voor een trekspelletje of een stukje vlees terecht kan. Met andere woorden, als het ze uitkomt lappen ze allebei de regels aan hun laars. En dus heet ik opnieuw Strakkeven.

Nu is Bodo met zijn elf maanden een speelse, levendige, energieke jonge hond. Net als een klein kind heeft hij overdag af en toe zijn rust nodig, maar in zijn enthousiasme gunt hij dat zichzelf niet. Dan raast hij door en zijn gedrag wordt dan steeds onbesuisder. Op gezette tijden moet ik hem tegen zichzelf beschermen en hem naar zijn mand leiden voor een uurtje rust. Een hele klus bij mooi weer. Ik kondig dan met mijn opvoedstem aan dat we naar binnen gaan. “Ach, Bodootje,” hoor ik dan, “je moet van Strakkeven naar binnen.”

Bodo is geen domme hond: Hij hoefde dat maar twee keer te horen om voortaan bij de klanken “Strakkeven” en “binnen” de benen te nemen. Pas na drie rondjes rond het huis, tong uit de bek, laat hij zich door mij met brokken naar binnen lokken, waar hij hijgend zijn kussen opzoekt. Daar valt hij dan na drie seconden in slaap, vier poten uitgestrekt.

Dan heet ik maar Strakkeven.


~~~Deze week markeert de verjaardag van mijn columnistenschap op nederlands.nl. Dank aan de redactie en aan de trouwe lezers!~~~

hond puppy puppy

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 405