Overgave
Stralend staan ze op de foto die net bij mij via de app binnenkomt, mijn nichtje en haar man. Beiden in zomers wit met op de achtergrond de blauwe uitgestrektheid van zee en hemel. Mallorca. Voor even een weekendje er tussenuit nu het nog kan. Want straks in september verwachten ze hun eerste kind.
Het is een carrièrestel, dus het leven met een kleintje zal wat organisatie en aanpassing vragen. Zij is een organisatietalent, dus dat aspect komt wel goed. Waar het nu wringt, zo begrijp ik, is het omgaan met de lichamelijke veranderingen. En zij is niet de enige die dat lastig vindt.
Het proces van zwangerschap, geboorte, herstel en voeden, net zo intens als uniek, is een dynamiek die ons mensen al sinds Adam en Eva vergezelt. In tegenstelling tot een carrière, kun je de komst van een nieuwe baby niet sturen; je moet het over je heen laten komen. De automatische pilote die het roer heeft overgenomen weet wat er gebeuren moet en duldt geen tegenspraak: Alles staat in het teken van de komst van een nieuw kind. Je kunt je niet beklagen bij customer service, of overstappen naar een andere leverancier. Een kind verwachten, baren en voeden vereist volledige overgave aan het integrale proces, en het liefst meteen.
Ik vermoed dat aanstaande moeders ergens diep in hun psyche wel weten dat er iets wezenlijks in hen aan het veranderen is. Zwangere vrouwen verspreiden een soort warme gloed – ook mijn nichtje op de geappte foto. Maar ze zijn zich daar totaal niet van bewust. Zij hebben meer aandacht voor die groeiende buik. Misschien minder opvallend maar moeilijker te aanvaarden dan die bult zijn opzwellende billen en borsten, uitdijende armen en benen, een vollere toet. En niets past meer. In de spiegel lijkt iemand anders terug te kijken. En tot overmaat van ramp komt daar soms ook nog misselijkheid bij, met voor velen: overgeven.
En laat het daar nu precies om gaan: om overgeven. Overgeven aan een nieuwe focus naast de focus op jezelf: die op het welzijn van een ander. Overgeven aan de verruiming van je zelf-concept. Dat zijn we al aan het oefenen vanaf de tijd van Adam en Eva, baby voor baby.
(Dit is mijn laatste column onder het tabje dagcolumn. Bedankt voor het lezen het afgelopen jaar en tot ziens wellicht onder een van de andere tabjes.)
Geplaatst in de categorie: lichaam
zwangerschap
444
Geef je reactie op deze inzending:
Weet je, het is een beetje zoeken naar de juiste afstemming: van inhoud met kanaal. 'k Ben dankbaar voor de kans die me werd geboden. Het wekelijks moeten afleveren van een stukje heeft me veel gebracht. Ik blijf zoeken.
Nogmaals dank voor de belangstelling.
Voor het publiceren van een dagcolumn zijn nu vacatures op maandag, dinsdag, woensdag, vrijdag en zaterdag!
Overigens is het schrijven van een wekelijkse column minder gemakkelijk dan het wellicht lijkt. Het vereist een zekere discipline, de beschikking over voldoende invalshoeken en een zekere taalvaardigheid. Hoewel dat laatste niet direct hoeft te betekenen dat wij bedolven worden onder metaforen. Maar dit even terzijde.
Hoe dan ook, Hanneke van Almelo heeft het een jaar mooi volgehouden.
En dank voor je bijdragen...