Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Schreeuw, jongen, schreeuw! Of huil eventueel!

Wie weet nog dat Cor Galis tegen Ischa Meijer riep: zing, jongen, zing, zing! Dat waren nog eens tijden. Dat was een tijd waarin kunst niet alleen waarde had, maar ook werd gewaardeerd. Dat waren tijden dat de elite neer keek op sport en liever naar de schouwburg ging.

Dat kunst nog hoog was.

Maar de macht van het geld heeft dit alles verpest, want aan kunst valt niet veel te verdienen. Natuurlijk kun je een kopje met de kop met Shakespeare verkopen in de toeristenhandel, maar je kunt elke vier jaar veel meer oranjevlaggetjes van inferieure kwaliteit aan de goegemeente kwijt – fufuzela’s die niet zozeer bekend staan om hun prachtige klank, zoals een hobo of een klarinet, of zelfs een winterhoorn, maar die vooral hard en luid klinkt. Het is leuk elkaar te verdoven met lelijk geluid, met goedkope drank en met voetbal.

Want daar gaat dit over. Voetbal. Het gaat dan niet zozeer over schoonheid van het voetbal, maar over de emotie. Vandaar dat de voetbalhelden moeten schreeuwen. Ze moeten de longen uit hun lijf schreeuwen als ze een doelpunt hebben gemaakt, want voorwaar: een doelpunt: een hoger doel is er niet. Even ben je niet meer een godenzoon, maar god zelf en iedereen valt over je heen om je als eerste te knuffelen, te vieren, toe te schreeuwen ook – en vanaf het duizendkoppig publiek klinkt een koor fufuzela’s. Oranje fufuzela’s, zodat ze niet verward worden met de blauwe Italiaanse en Franse, de witte Britse of Duitse, de rode Deense of Russische of de groene Ierse. Want aan de klank kun je het niet horen. Ze rollen immers vanaf dezelfde lopende band in China.

Is het niet prachtig hoe de Finnen staan de klappen voor de Denen nadat Christian Eriksen bijna dood vanaf het veld is getild en het voetbalfeest, aangevuld met kleffe emoties, gewoon door kan gaan? En als iemand dan scoort: ren naar de camera en schreeuw daarin dat deze voor Eriksen is, of voor je opa, of voor kan niet schelen wie als het maar niet voor Mandela of Martin Luther King is, want dan is de wereld te klein, want dan is het politiek en dan gaat het ergens over. En dat mag niet.

Dat mag niet, want de UEFA weet natuurlijk maar al te goed dat emoties in combinatie met politiek levensgevaarlijk zijn. Er is in 1969 zelfs keer een voetbaloorlog uitgebroken tussen Honduras en El Salvador. Het is dus oppassen geblazen met die opgeblazen emoties.

Dus schreeuw, voetballer, schreeuw en huil eventueel!

En lang leve Eriksen die, toen hij viel, de wereld schokte. Omdat de wereld keek. Want de wereld keek niet naar een corona-bed in India of Brazilië, een vluchteling die de grens met de Verenigde Staten of Europa probeert over te steken, een Oeigoer in een Chinees opvoedingskamp, of naar Navalny. Daar staat geen camera. Daar klapt geen elftal als je door gaat. Daar zijn geen geschokte commentatoren. Daar wordt geleden en misschien ook geschreeuwd en gehuild.

Maar de wereld zwijgt. De wereld koopt daarvoor geen fufuzela’s.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 18 juni 2021


Geplaatst in de categorie: actualiteit

5.0 met 3 stemmen 154



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)