De ergelijkheid van een positieve toon
Mijn partij doet het elke keer weer: het verkiezingsprogramma moet een positieve toon hebben. En ik doe het ook telkens weer: ik erger me eraan.
In de eerste plaats zie ik de zin totaal niet. Immers, er is niemand anders dan de fractie die het programma leest – en een enkel lid dat de fractie wil controleren. Voor de rest is het vooral dik papier voor een mapje in de computer. De bureaulade haalt het zelden, laat staan het oppervlak van het bureau. Het is dus zinloos om een positieve toon aan te slaan in de hoop dat iemand denkt, gôh, wat leuk, ze zien de toekomst nog vrolijk in.
Maar daar erger ik me niet om. Als ik me om zinloosheid zou ergeren, bleef ik bezig. Nee, het is ook totaal fout. De meeste mensen zien het juist somber in. De verhitting van ons klimaat gaat ons voor gigantische problemen stellen. Aan de ene kant moeten de dijken omhoog, meer pompen om het droog te houden, meer groen om de hitte in de steden te bestrijden, grotere waterafvoer om de hoosbuien weg te werken en meer waterreserves om droge zomers te bestrijden. En dan heb ik het nog niet eens over overstromingen en vluchtelingen.
Dan is er de totaal scheef getrokken economie die de rijken rijker maakt en de armen armer. De klassenstrijd is weer terug van nooit weggeweest. En daar komt bij dat het klimaatprobleem zo groot is, dat we de inzet van iedereen nodig hebben. Als de rijken hun geld niet inzetten en de armen hun arbeid niet, dan wordt het nooit wat. Als de armen het nut niet zien en de rijken zich een veilige plek kopen, dan geldt weer het oude antwoord op de vraag ‘wat moet ik studeren om rijk te worden?’ Het oude antwoord is: ‘niets, trouw een rijke erfgenaam.’ Het wordt zelfs erger nog. Op de vraag: ‘wat moet ik doen om geen armoedige vluchteling te worden in de hogere gebieden in Duitsland of Zwitserland?’ wordt dan: ‘trouw een rijke erfgenaam’.
Er is nog wel hoop hoor. Dat zal ik niet ontkennen. Maar dan van het type hoop dat Jane Goodall beschrijft. Jane Goodall schrijft dat in de huidige tijd van klimaatverandering, pandemie en natuurverwoesting we hoop meer dan ooit nodig hebben, maar niet de oppervlakkige hoop van een verkiezingsprogramma, maar de hardnekkige hoop van iemand in een moeilijke situatie. Ze beschrijft de situatie van een lange pikdonkere tunnel met aan het eind een klein lichtpuntje. Daar kunnen we komen, maar alleen als we hard werken en de goede keuzes maken. Het is niet eenvoudig. We moeten hard, keihard aan de slag. En alleen dan is er hoop.
Zo’n positieve toon kan ik nog wel waarderen.
home.nl
Goodall
155
Geef je reactie op deze inzending: