Macht en onmacht
Als Sigrid Kaag in Diepenheim naar een bijeenkomst van haar partij gaat, wordt ze opgewacht door demonstranten met fakkels. Het eerste wat ik daarvan zag was een woedende Rutte die vond dat we het meest vrije land ter wereld zijn (nummer één) en dat je dus zoiets niet doet. Ook later op de avond verschenen alle superlatieven in beeld: Kaag was geïntimideerd, bedreigd, de woorden Ku Klux Clan vielen en ik dacht, de Ku Klux Clan van Diepenheim?
Op het journaal werden ook organisatoren van de demonstratie geïnterviewd. Ze hadden alleen maar een warm onthaal willen geven. Er was helemaal niet gedreigd. Ze waren oprecht verbouwereerd vanwege de felheid van de reacties uit Den Haag en Hilversum. Ze logen dat ze niets wisten van fakkels bij het huis van Kaag, maar verder droop hun verbazing over de felle Haagse en Hilversumse reactie op hun ludieke actie met liters tegelijk van hun gezicht.
We zagen hier macht en onmacht. De macht werd ineens onmachtig en daar reageerde Rutte woest op. Ineens was niet langer het boerenbestaan bedreigd, of de gezinssituatie van de toeslagenouders, of de woonsituatie van de Groningers, maar ineens was een minister bedreigd. Natuurlijk waren de Diepenheimer dienders aanwezig en die zouden vast en zeker hebben ingegrepen als de situatie echt bedreigend was geweest, maar de Diepenheimer demonstranten hadden alleen maar fakkels als symbolen mee en ze wilden alleen maar zeggen hoe verschrikkelijk onmachtig het voelde om jarenlang te horen dat de helft van de koeien weg moest en niemand wist welke koeien en hoe zij daarna nog moesten rondkomen.
Want laten we wel wezen: Kaag voelde zich onmachtig, maar ze is nu al lang weer in Den Haag en van daaruit stuurt ze een apparaat aan waar die boeren niets tegen kunnen beginnen. Met al hun trekkers en fakkels kunnen ze daar niet tegen op. Rutte had volop begrip voor de positie van Kaag, maar het zou hem sieren als hij ook eens wat meer begrip had voor de positie van de boeren in Diepenheim. Dat soort begrip ontbreekt. Remkes legde hem al uit dat de onvrede in de landbouwgebieden wordt onderschat, en Rutte heeft het rapport lachend in handen gevat, overgenomen maar nooit begrepen. Hij presteert het om de ene na de andere groep tegen zich in het harnas te jagen en als die iets doen wat hem niet bevalt, zegt hij dat iedereen heeft het volste recht heeft om te demonstreren. We zijn het vrijste land ter wereld. Nummer één.
We leven in een gaaf land, vindt hij. Maar de demonstranten van Diepenheim denken daar al jaren anders over en voelen zich al jaren niet gehoord.
We hebben een harde koude onbereikbare regering die bedreigd wordt door scheldpartijen, gekken en door Diepenheimers. Terwijl de politici in het zenuwachtige Den Haag steeds vaker over hun schouders kijken uit angst voor een aanslag, zitten de boeren en buitenlui van Diepenheim hun koffie te drinken en denken ze ludiek te kunnen zijn met een paar fakkels. Ze staan daar, nauwelijks beseffend hoe gevaarlijk ze zijn. Want dat zijn ze natuurlijk wel.
De geschiedenis heeft al vaak laten zien hoe vredelievende mensen ineens veranderen in een ziedende niets ontziende massa die niet alleen maar ‘rot op’ roepen, maar met blote handen, hooivorken of fakkels alle echte en vermeende vijanden ter plekke vernietigen, desnoods voor de ogen van camera’s of de politie die nog twijfelt of en hoe ze moet ingrijpen.
Er is niets gebeurd, gelukkig. Kaag ging naar ze toe en probeerde met ze te praten, maar merkte dat dit niet ging omdat er geen redelijke argumenten werden uitgewisseld. Dat kon ook niet, want het enige wat de Diepenheimers te vertellen hadden was dat ze wanhopig warenen daar kon Kaag weer niets aan doen. In Diepenheim stond onmacht tegenover onmacht. De macht van de fakkels, onmachtig om te bereiken wat ze nodig hadden, maar machtig genoeg om Kaag naar een andere wereld te helpen, en de macht van de staat, onmachtig om boeren zekerheid te beiden door een kluwen van regels waarin de staat zichzelf had verstrikt, maar machtig genoeg om de Diepenheimers in gevangenissen te werpen zodra ze te ver gingen. En misschien zijn ze al te ver gegaan.
Macht en onmacht. Hou het maar eens uit elkaar.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
onmacht
158
Geef je reactie op deze inzending: