Als je van de trap valt ...
Het enige wat ik me herinner is dat ik naar mijn koffiebeker keek en mij afvroeg of ik die moest loslaten. Maar verder dan mij afvragen kwam ik niet, want het volgende dat ik weet was dat ik me met mijn benen vasthield aan een paal. Ik hing met mijn benen aan de paal, mijn hoofd naar beneden, als een meisje in een speeltuin.
Nu is het voor mannen van 63 jaar niet gebruikelijk om als een meisje van dertien in een speeltuin aan een paal te hangen en al helemaal niet aan een verticale paal. Hoe ik daar terecht kwam weet ik niet eens. Ik kan het volgende wel reconstrueren.
Ik liep, zoals ik dagelijks doe, van de trap af en zoals ook wel vaker op mijn sokken. Als een held, zeg maar. Dat het gevaar waar ik mij in begaf inderdaad groot was, bleek toen ik dus van de trap af viel. Zoals gemeld, ik heb geen idee wat er gebeurde. Gleed ik uit? Verstapte ik mij? Miste ik een trede? Het was bij één van de eerste tredes dat mijn val begon, want anders had ik niet de tijd gehad om mij af te vragen of ik mijn beker, het enige wat ik onderweg zag, moest blijven vasthouden of laten vallen.
Ik viel ook met mijn hoofd vooruit, dus vraag ik mij af of ik voorover viel dan wel al vallen een draai maakte. Het eerste kan niet, omdat ik dan toch met een enorme smak op de trap terecht had moeten komen en dan zou ik ergens op mijn armen of hoofd toch botbreuken, schaafwonden of tenminste uitgebreide blauwe plekken hebben gehad. Maar niets van dat al. Mijn hoofd en armen zijn eigenlijk schadevrij gebleven. Maar voor een draai op de trap is de trap weer veel te smal. Ik moet als een balletje hebben gedraaid of zo, maar ik herinner me daar niets van. Ik keek naar de kop en zag mijn hand, maar had geen idee waar de rest van mijn lichaam uithing. Het hing nog niet als een klein meisje aan de balk.
Een ander raadsel is een verbogen kapstokhaak. Die haak is flink naar beneden bijgebogen. Maar die haak hangt op een plek waar je vanaf te trap niet bij kan. Dus hoe in hemelsnaam heb ik die gegrepen? Sterker, in één hand had ik mijn koffiebeker en die heb ik nooit losgelaten. Die beker bleef heel. Dus hoe heb ik met mijn linkerhand die haak gegrepen? En waarom had ik geen blauwe plek aan die hand, want ik kan mij niet voorstellen dat ik die haak in de chaos in één keer goed vastgreep.
Of ik heb hem met mijn been verbogen. Want er was nog wat: in mijn geheugen had ik mijn benen om de paal heen geslagen, maar dat is technisch onmogelijk. Dat kan alleen als een aantal spijlen plotseling, als bij goddelijke ingreep, waren verdwenen om na de val bij diezelfde goddelijke ingreep weer terug te komen. Nu zijn ook voor atheïsten de wonderen de wereld niet uit, maar voor mij gaat dit toch te ver. Dus waar hing echt aan? Alleen aan mijn rechterbeen?
Wat ik verder herinner was dat ik mij gecontroleerd de laatste veertig centimeter kon laten zakken en zo zonder verdere verwonding op de vloer van de gang kwam. Daar kon ik verbaasd en verdwaasd overeind krabbelen en mijn vrouw, en mijzelf, uitleggen dat er niets gebeurd was. Ik had geen hersenschudding. Ik had niets gebroken. Ik had één schaafwond. Die zat aan de achterkant van mijn linkerbeen en verder had ik een paar blauwe plekken aan de achterkant van mijn rechterbeen. En in mijn hand een koffiebeker die ik nooit had losgelaten, omdat ik de tijd niet had om daar een beslissing over te nemen. Misschien aarzelde ik, omdat ik geen idee had wat ik wel met de vrijgekomen hand kon doen. Niets waarschijnlijk. Het waren mijn benen die mij gered hebben.
Maar hoe?
Ik kan het niet reconstrueren. Wat ik wel weet, is dat ik weliswaar snel beneden was, maar daarna veel tijd verloor die ik nodig had om de nieuwe situatie te begrijpen: waar was ik gewond? Wat was er gebeurd? En vooral, de grote, grote raadsels: waardoor was ik zo weinig gewond? Waardoor had ik geen hersenschudding? Waardoor had ik geen wonden aan armen? Hoe kon het dat ik geen bot had gebroken? Of een tand? Kan iemand dat mij uitleggen met andere woorden dan de woorden: ik heb wel geluk gehad.
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
vallen
163
Geef je reactie op deze inzending:
We zouden je niet als columnist willen missen.
Goed beschreven hoe zo'n ongeluk (in een klein hoekje, op een smalle trap, bij het wegfietsen etc.) kan verlopen.
We hadden een ander huis betrokken met een grote kelder. In het halfdonker ging ik de betonnen trap af. Het eerste deel van de trap was ongeveer een meter. Dan was er een plateautje en 90 graden naar rechts begon het tweede gedeelte van ruim een meter.
Nog redelijk onbekend met het aantal treden dacht ik dat ik het plateautje al bereikt had maar er was nog een tree te gaan. Ik miste, 66 jaar oud, dus de laatste tree en viel voorover op het plateau. Ik had echter zo´n snelheid dat ik met een koprol over het tweede gedeelte rolde. Even later ik lag beduusd beneden in de kelder op de betonvloer. Ik krabbelde overeind en had niets geen schrammetje geen blauwe plekken. De volgende dag alleen wat spierpijn.
Een wonder? Eigenlijk wel. Ik kon het in tegenstelling met jou wel redelijk reconstrueren. Misschien hebben de twee whisky’s die ik gedronken had, al weet ik het aantal niet zeker, mij gered.