Het is niet ver lopen vanuit mijn stille stadse woning naar de Kwaadeindstraat. Ik passeer woningen met tropische palmen voor de deur, welhaast afkomstig uit vreemde contreien, als gasten die hier in dit land misplaatst zijn. De woningen sluiten zich als het ware vijandig voor me af en deze herbergen voorgoed en definitief onbekenden, ontoegankelijke vreemdelingen, als beheerst door het modieuze en trendmatige, alomtegenwoordige "virus" van het individualisme.
De slotenmaker zet nog altijd zijn…

Om de winkel van Piet Kennis aan de Korvelseweg te bereiken moet men een zijstraat in. De etalage prijkt aan de straatkant. Aldaar kan men het volledige en uitgebreide assortiment in ogenschouw nemen. Ook de kleine eivormige lampjes die ik zoek blijkt men voorradig te hebben. Meneer de verkoper diept ze op na een korte aarzeling. De prijs bedraagt negenenvijftig euro.
Het is de bedoeling dat ze de staande schemerlamp gaan sieren die sinds jaar en dag mijn interieur completeert. Thuisgekomen…

We waren via de langgerekte Bosscheweg, die geflankeerd wordt door villa's die ieder voor zich getuigen door hun bouwstijl van een individuele "identiteit", de kruising genaderd waar Hotel-Restaurant "De Druiventros" haar muren verheft, in de omgeving van Berkel-Enschot.
Daar zijn kunstzinnig verantwoorde metalen figuren opgesteld, een soort poppen die de handen ten hemel heffen als in een denkbeeldige noodkreet of rouwklacht. Vandaag dragen ze om mij onbekende redenen een felgeel hesje.
In de…

Op het schilderij, dat mij dierbaar is en waarop ik al in vroege jeugdjaren vaak mijn ogen vestigde, dat mij zal blijven fascineren en dat nu mijn woonkamer siert, staat, in schimmige contouren een molen afgebeeld.
In de familie beweert men dat onze opa het kunstwerk eens kocht van een Belgische vluchteling tijdens het Interbellum. De schilder van het werk is in de kunstgeschiedenis een onbekende. Zijn naam ("Jacoby") verwierf nooit roem. Had hij echter gruwelen achter de rug en vond hij…

Tien jaren van mijn jeugd gingen voorbij in de volksbuurt, in het arbeidershuisje, gesitueerd in een van de parallel lopende straten, genoemd naar een wethouder van onze stad. Achter het huisje lag een klein tuintje met daarin een berkenboom die haar zilverwitte stam ten hemel hief en die vooral geliefd was bij onze moeder. In een klein perceeltje kweekten we de onschuldige, lieflijke madeliefjes en andere bloempjes. Tegen de schutting vlijde zich een struik waarvan de naam mij onbekend is met…

Hoewel ik terecht zeer twijfel aan mijn charmes van oudere en bedaagde dame, scheen hij zeer geïnteresseerd. Het was een dag waarop een wonderbaarlijke, vervroegde zomer was ingetreden, een voorbode van wat ons dit jaar nog te wachten staat en via de ondanks alles vervallen straten met hun troosteloze bebouwing had ik de bushalte bereikt.
Hij sprak me aan met de eretitel "jongedame". Daarop antwoord ik steevast met "jongeheer".
Deze mededeling kon hem nauwelijks beledigen. De volgende vraag…

Op het Pieter Vreedeplein staan frisgroene palmen die breed uitwaaieren en die doen vermoeden dat hier de tropen regeren. We beleven echter een bij uitstek Nederlands voorjaar en regenbuien dalen op ons neer. De commercie viert hoogtij op het plein en men doet zijn best bij "Brownies and Downies" waar we afgesproken hebben.
Mijn vriend verkruimelt zijn appelgebak met de handen die mij nog nooit gestreeld hebben.
In de verte zijn hordes enthousiaste jongelui op de fiets op weg naar school of…

Heeft de geachte lezer mij ooit écht horen klagen óver en óp deze site? Het hierna volgende is dan ook niet meer (maar ook niet minder) dan een plotseling in mij opwellende gemoedstemming die veel weg heeft van bij jezelf zeuren over iets dat niet prettig aanvoelt en het best valt onder te brengen onder het begrip teleurstelling. Ik ben me er terdege van bewust dat ik met het hieronder nader omschrijven van de oorzaak een grote open deur intrap. Personen, die daar niet van houden raad ik…

Eens, in onze jonge tijd was ik met zus, broer en ouders het Leypark ingegaan dat zich met grasgroene zomerweiden, slingerende paden en weelderige bosschages uitstrekte aan de rand van onze wijk, de Tilburgse wijk genaamd "Fatima". Vermoedelijk gingen we picknicken en we torstten een rieten mandje met twee kleppen en een hengsel.
Vermoedelijk hebben we het mandje ergens langs het pad laten staan, want we raakten het kwijt en we hebben het niet meer teruggevonden. Wie had ons mooie mandje…

Vanuit de joods-christelijke cultuur staat er geschreven “vraag en er zal je gegeven worden” los van de werkelijkheid. De natuurlijke krachten schat ik hoger in door haar wetmatigheden waar we aan onderworpen zijn dan wat er geschreven is.
Wanneer de rede hoop zou zijn met resultaat, dan zou de agnost over ”iets Goddelijks” kunnen spreken. Bestaat God echt, zou de rede kunnen verzinnen.
De wetmatigheden van lijden, ziekte en sterven tonen dat de twijfel er is met de vraag of ”God"…