Hartenkreten

Geloven in de hoop

Ze lopen weg. Ja, echt. De grond lijkt, nee bezwijkt letterlijk onder je benen. Net als jij. Je hartslag wordt 200. De pijn is tastbaar. Een vlaagje wind en al je botten breken. Brak er maar een, dat is een veel fijner gevoel. Het is namelijk eindig.

Nee, als je mannetjes weer gaan, stort je gewoon in. Enkel te bevatten voor hen met kinderen. Elke lach die ze geven is zo onwijs mooi. Hij kijkt je aan en zegt: "Kusje". Wat kan je anders doen dan smelten?

Hoe kon het zover komen?

Matthijs zoekt de grens om vervolgens zonder paspoort door te gaan. Het liefst naar koude, donkere gebieden. Kijk uit, een straaltje licht, snel, blaas uit (dat lukt natuurlijk niet). Als iets goed gaat, dan klopt het gewoonweg niet. Althans dat vindt hij. Dus zal hij de onderste steen, de pilaar waar alles op rust, wel even wegtrappen.

De zoektocht naar de keerzijde, daarin slaagt hij ja. Dan kun je balanceren of het muntje de goede richting induwen. Hij krijgt het niet voor elkaar, niet alleen. Jaja, er is hulp. Of u even op de wachtlijst wilt. Dank u, ik voel me al een stuk beter.

Het is beter zo, ja haaaa. Maar het doet zo'n pijn. En ik moet nog zoveel leren. En ik hou zoveel van haar. En van hun. Ik moet durven geloven in later. Geloof maakt meer kapot dan je lief is. Of is dat te cynisch?

Schrijver: Alchi, 19 februari 2007