Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Ouder worden met een knipoog

Bij het beklimmen der jaren, kom ik steeds meer dingen tegen, die mijn lieve moeder mij wel eens vertelde, maar wat ik toen nog niet begreep. Zij zei dan tegen mij: Kind, als je ouder wordt zie je meer leeuwen en beren op je weg en maak je je veel meer zorgen over allerlei dingen waar je vroeger niet bij stil stond. Ik nam dat voor lief aan en ging verder met mijn leven. Nu, oud en veel ervaringen verder, ga ik steeds meer begrijpen wat zij daar mee bedoelde.

Allereerst mijn uiterlijk. Veel mensen zeggen tegen mij, kind wat ben je toch nog slank! Dat zal waar zijn, maar men weet niet wat voor een ellende dat met zich meebrengt op oudere leeftijd. Als je dik bent of vriendelijker gezegd mollig, dan zit je heerlijk strak in je vel. Overtollig vet is wel aanwezig, maar daar is aan de buitenkant weinig van te zien. Maar weten jullie waar ik mee zit? Geen overtollig vet, maar overtollig VEL!! En dat is veel erger. Voordat ik al dat vel onder mijn kleding gefrommeld heb, alles een beetje gefatsoeneerd heb, ben ik een uur verder. Alles zwabbert en drilt om mijn lijf heen. Vooral mijn armen, die kan ik in de zomer niet helemaal bedekken, dus dat is afplakken geblazen. Wat ben ik blij dat er van Hogerhand is geboden, dat mensen kleding moeten dragen. Ik zou er toch niet aan moeten denken, dat ik in mijn nakie al drillend door het leven zou moeten.

Dan mijn gezicht. Daar kan ik wel een boek aan wijden. Allemaal rimpels. In de loop der tijden is mijn gezicht ontsierd met puisten die het ook nog wagen om haren te produceren, die mijn kleinkinderen vol bewondering bekijken en dan nog hardop vragen: oma, wat heeft u veel puisten zeg, en hoe komt het dat er haren opgroeien? Lief bedoeld, maar op zo’n moment zou ik ze met liefde onterven. Mijn rechteroog dreigt steeds meer te gaan zakken, zodat het lijkt alsof ik de hele dag gezellig loop te knipogen. Ik krijg op straat of in de trein menig knipoogje, eerst niet wetend waarom, totdat ik er achterkom waardoor! Als het buiten koud is, loop ik constant te tranen en loopt mijn neus dat het een lieve lust is. Allemaal gebreken die horen bij de ouderdom, althans bij mij dan. Laat ik over de rest maar ophouden, want daar word je echt niet blij van.

Dan de leeuwen en beren die je ziet bij het klimmen der jaren (vind ik een hele mooie uitdrukking). Ik pas twee dagen per week op 2 kleindochters, in de leeftijd van 8 maanden en 9 jaar. Toen ik op die lieverds zou gaan passen, wat ik overigens met veel plezier doe, kreeg ik een heel scenario van ellende voor mijn netvlies...
Zoals daar zijn: Ik met Maartje, van 9 maanden, op mijn arm de trap af. Eén arm voor Maartje en één hand voor de trapleuning. Opeens valt de leuning uit de muur. Of Maartje in bad, glad van de zeep valt ze uit mijn handen. Of Julia, van 9 jaar, loopt van de open trap op haar kousen naar beneden, glijdt uit en valt tussen de treden door op de plavuizen grond. Wat een ellende, wat een narigheid! Dat heeft allemaal met ouder worden te maken.

Zo ook een poosje geleden. Ik zag de bui al hangen, wist dat het zou komen, maar ik had het weggestopt en dacht dat het wel niet door zou gaan. Maar dus wel. Er werd mij verteld dat het tijd werd dat Maartje brood ging eten. Door het consultatiebureau beslist en door mijn dochter geaccepteerd. Wat een ellende, wat een vreselijke toestand. Ik doe het niet, dacht ik, ze kunnen de pot op, gewoon de fles voor dat kind en geen brood!! Maar ik wist ik dat ik er niet onderuit kon.

Het was tegen twaalven en Maartje lag heerlijk te keuvelen in haar bedje. Ja zij wel, maar ik liep de trillen als een juffershondje. Ik ging langzaam naar boven en haalde haar uit bed. Naar beneden, één arm om Maartje heen en één arm aan de leuning, die verdacht heen en weer bewoog! Eerst dat poelekie in de kinderstoel neergezet, gauw een paar handdoeken opgerold en dat aan weerskanten van haar lijfje tussen de kinderstoel gepropt anders gleed ze binnen vijf minuten spontaan op de grond. Zo’n kind moet nog helemaal niet in de kinderstoel, maar moet gewoon op oma’s arm een flesje drinken, maar ja wie ben ik! Ik pakte een boterham, zette mijn bril op (ook door de ouderdom) en sneed zorgvuldig de korstjes er af. Voelde met mijn vingers of er niets hards meer te bespeuren was. Smeerde er dun boter op en jam en sneed het in minuscule stukjes, zo ongeveer 2 bij 2 millimeter. Nou vooruit mens dacht ik, flink wezen en voeden dat kind. Maartje sloeg al enthousiast op de kinderstoel, zij zag het wel zitten.

Oké, het eerste hapje in haar mondje, met de besmeerde kant naar beneden, zodat het niet aan haar verhemelte blijft plakken, dat wist ik nog wel van vroeger. Angstvallig keek ik hoe het verliep. Om van te ijzelen, dat kind kauwt natuurlijk nog niet, maar slikt alles in een keer door. Bleef ze nog ademen? Stikte ze er niet in? O, gelukkig het is weg. Het volgende hapje. Wat een afschuwelijke toestand zeg. Bij elk hapje zat ik stijf van de stress op mijn stoel in de starthouding: zodra er iets gebeurt, gooi ik de handdoeken op de grond en zet het kind op haar kop. Nou daar word je blij van zeg. Daar geniet je als oma van. DAAR word je oud van!!!
Toen het boterhammetje voor de helft op was, had ik er genoeg van. Je krijgt niet meer en ik doe het ook nooit meer. Ik neem de verantwoordelijkheid hier niet voor. Als iemand zijn kind wil laten stikken, mij best maar ik help daar niet aan mee! Maartje vond het ook niet erg. Achteraf bleek dat ze ook maar een half boterhammetje moest hebben. Had ik eerder moeten weten.

Maar snappen jullie nu een beetje wat het inhoudt om ouder te zijn? Om de aftakeling mee te maken en dat ook nog aan den lijve te ondervinden? Dus vrouwen, dochters, neem deze raad ter harte:
Geniet van je jonkheid want voor je het weet, loop je ook te drillen, te tranen en zit je onder de puisten, met haren er op!!
Het is je bij deze gezegd!

Schrijver: Jeanne, 10 april 2007


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.8 met 10 stemmen 1.235



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Jeanne
Datum:
11 april 2007
Email:
j.deroonversatel.nl
Bedankt voor je reactie! Leuk dat je het begreep. Natuurlijk heb ik het wat uitvergroot, maar daar houd ik van. Mijn kleindochter eet nu ook alles hoor, niets meer aan de hand!
Heerlijk he, om oma te zijn!
Naam:
Rina van Dijk
Datum:
10 april 2007
Ha, en dan heb je nog niet eens van de Rapleymethode gehoord! Zoek maar eens op op internet. Mijn kleinzoon moest ik al met 6 maanden! te eten geven. Niets gepureerd. Maar gewoon een hele banaan. Een wortel, iets gekookt dat wel. Kennelijk hebben die kleintjes een kokreflex waardoor ze niet in hun eten stikken. Maar als oma bezorgt het je een hartverzakking.
Ik moet zeggen: het kind is nu 16 maanden en het eet alles. Echt alles. Paprika, olijven, zure haring, piccallily. Het maakt hem niks uit. Eerst alles met zijn handje. Nu zelfs al met een vork.
En bij elke hap zegt hij: hap! Nu ben ik apetrots op hem.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)