In Memoriam

Je bent gestorven. Toch nog. Iedere keer dacht ik dat het wel goed zou komen. Maar wie ben ik nu eigenlijk om te denken dat ik kan regeren over leven en dood?

Ik keek vaak naar je, streelde je. Je was mijn enige. Soms hield ik je even vast op de momenten dat ik voor je zorgde, wetende dat het waarschijnlijk niet genoeg zou zijn.
Je was vergankelijker dan ik, afhankelijk ook. Ik heb je niet genoeg aandacht gegeven, mij vergist in jouw kracht. Iedere keer weer wist je je leven te rekken en verslapte mijn aandacht.
Jij redt het wel, dacht ik dan. Op die momenten zag je er goed uit, fier en vol levenslust.

Toch was je eenzaam, altijd alleen. Als donkere wolken zich langere tijd samenpakten maakte ik me wel eens zorgen. Ik zag wel dat het je geen goed deed. En toch, als de zon dan fel scheen, was er ook zorg, maar ik wilde mij er niet mee bemoeien. Het was jouw leven.

Soms was het duidelijk dat je me nodig had ook al kon je dat niet uitspreken. Dan kon je niets meer en lag de dood op de loer. Het enige wat ik dan nog kon doen was je voorzichtig laten drinken. Ik wilde je niet breken.

Je was zo kwetsbaar. Het leek nooit goed genoeg te zijn. Soms gaf ik je teveel en soms te weinig. Echt tevreden was je nooit. Je stelde hoge eisen waar ik niet aan kon voldoen.
Toch deed ik mijn best, op mijn manier. Ik gaf je wat ik je kon geven, kennelijk was er niet meer dan dat.

Zachtjes streel ik je dode zijn met de achterkant van mijn hand. Ik denk terug aan jouw schoonheid terwijl ik je langs mijn huid voel schuren. Het leven is uit jou, heeft alle kleur verloren. Zelfs nu nog denk ik jou opnieuw leven te kunnen inblazen, tegen beter weten in.

Ik kijk naar je. Maandenlang was je hier, keek je uit op mijn tuin. En met uitzondering van de keren dat ik je baadde, ben je niet van die plek geweest. Altijd hetzelfde uitzicht, maar in verschillende seizoenen. Soms had je last van de wind die door het open raampje blies en was er strijd wie zijn zin kreeg, jij of ik.

Ik herinner me die keer dat mijn kat je beet. Toen gaf je de pijp al bijna aan Maarten, zo boos was je. Je was erg gevoelig, mistroostig. De keren dat mensen me waarschuwden voor wat er nu is gebeurd, zijn talrijk. Ik heb het niet goed gedaan, niet geluisterd naar al die goedbedoelde adviezen. Ik weet niet of ik daar goed aan heb gedaan of niet. Ik deed dat waarvan ik dacht dat het goed was. Natuurlijk voel ik me ook schuldig want misschien had ik het beter kunnen doen. Had je dan nog geleefd? Ik zal het nooit weten.

Ik moet je loslaten, je teruggeven aan de aarde. Het is moeilijk, de hoop plaagt mij. Ik ben bang voor het gat dat ontstaat als ik echt afscheid van je neem. Het zal zo leeg zijn zonder jou, je aanblik was me zo vertrouwd.

Ik geef je een slokje water, je zuigt niet meer. Er vormt zich een beekje op mijn vensterbank. Voorzichtig til ik je op, al maakt het niets meer uit. De wind neemt stukjes van je mee als ik met jou de tuin inloop. Ik kijk ze na en zet je neer.
Als de lente komt, dan zal ik je begraven.