Verlangen
Ik verlang naar het Brabant van Toon Kortooms. Waar Heintje en Matje Beekman hun kattenkwaad konden uithalen, omdat dat zo hoort als je opgroeit. Het land waar, zomaar een schipper die in de buurt is, met een kersverse vader een neut drinkt op de verse geboorte van zijn tweeling. Het Brabant waar Hendrik van Ham op zijn motorfiets rondtoerde, over de bochtige wegen, naar heinde en ver.
Ik verlang naar het Brabant van Guus Meeuwis. Het land waar een lege wijnfles een lege fles wijn mag zijn. Het land van de dorpskroegen, om de hoek, bij de kerk. Die kroegen waar de lampen wat langer branden dan elders, omdat ons “ons” zo goed kent en het zo vertrouwd is.
Ik verlang naar het Brabant van het gege en gegij. Waar de markt de mert is, een varken een verken, een hondje een hundje en een haantje een haontje is. Waar ze een bekske koffie vatten en waar men niet op de markt, maar op de mert de boodschappen doet.
Ik verlang naar het Brabant van dorpen met dorpelingen. Ze werden er geboren en zijn er getogen. Ze zijn wie ze zijn. Ze zijn zo oorspronkelijk. Dat doet me zo goed.
Ik verlang naar het Brabant waar het leven zo goed is. Waar bloemetjesgordijnen de ramen opfleuren; mijn hart slaat er zo snel van!
Laat Brabant intact! Laat Brabant bestaan!
Het is er zo mooi.
Ach,
de tijd?!?
Geplaatst in de categorie: emoties