'n beroerde zondagavond 7
Half 10 s'avonds en de bel gaat, de schrik slaat om m'n hart, dat moet Walter zijn...
'Ha lief moedertje' roept hij uitbundig, ik stort me huilend in z'n armen, ik ben zó blij, maar ook verdrietig om wat ik 'm moet vertellen.
'Je wilt natuurlijk van alles weten, hoe vat ik 3 maanden samen, waar is pap?'
Ik sla m'n handen voor m'n ogen en begin hartverscheurend te huilen, de ogen van Walter veranderen in schoteltjes zo groot!
Met horten en stoten vertel ik het hele verhaal en hoe erg ik het vind dat hij er niet was.
Vol ongeloof zakt hij neer in de stoel van Ruud, 'ik kan het niet bevatten, ik heb gewoon geen vader meer.'
Hij had z'n thuiskomst iets anders voorgesteld...
'ik moet even naar buiten' roept hij en ik blijf vertwijfeld achter, hoe kan ik 'm nu steunen, blij met hem, verdrietig om Ruud en ook een beetje bevrijd, 'n dubbel gevoel dus...
Geplaatst in de categorie: spijt