Hoe je van een goudvis een piranha maakt
(Of: hoe een gepest kindje, de macht overnam...)
Zij sloegen haar dromerige ziel kapot tegen een muur van onverschilligheid.
Zij hebben haar verlegenheid gehoond, bespot en bespuugd.
De treiteraars werden beloond, met lof der ijdelheid, met verduistering van hun leugens en afwezigheid van rechtvaardigheid en gezag.
Er was thuis geen basis voor steun en gesprek, geen veilige hand die haar beschermen zou. Daar regeerde de schijn van geld, macht en tucht.
Men vreesde veel meer het noodlot of burengerucht...
Het werd haar te kwaad, ze vreesde het gore tuig, maar er volgde iets op, wat
niemand zou raden...
In de zomer van 1978, op een door haarzelf uitgekozen kinderkamp, waar allen CARA hadden, patiëntjes waren, kreeg zij haar zin. Niemand vond haar anders of te min. Bovendien kreeg ze les in de kunst van het vechten en werd een ware Judoka.
Ze keerde naar huis en terug op school dacht ze: “Eureka, ik gooi de pestende kinderen om! ”Een heupworp hier en een armklem daar voor diegenen die haar dachten te kleineren. Nee, ze konden protesteren wat ze wilden, zelfs de jongens durfden niet meer met haar te vechten... Ze MOESTEN hun ruggen rechten!
Zo dwong ze respect af, bij een klas die haar zoveel ellende gaf. Zonder steun of liefde van school of thuis, en met de moed van een kleine tijgerin, kreeg zij vervolgens toch nog haar zin: enkele jaren later ontving zij de bruine band.
De anderen droegen haar nu op handen, en niemand die het nog waagde haar een loer te draaien, want ze had zo duidelijk haar tanden laten zien.
* Dit verhaal is volledig autobiografisch *
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com
Schrijver: Irmlinda de Vries, 8 november 2012
Geplaatst in de categorie: vrijheid
verwoord Irmlinda,
Pesten op school of elders, in van alle tijden en daar komt nu nog de ( ongrijpbare ) sociale media bij. Dit is een veel groter sociaal maatschappelijk probleem dan we allemaal denken. Signalen, die er zeker zijn, worden vaak te laat opgemerkt en/of de scholen/leerkrachten zijn niet in staat of capabel genoeg om dit in de juiste context te plaatsen, mede ook doordat deze in het hele proces onder zware druk staan. Maar ook de prestatiedrang naar de scholieren toe wordt onderschat. Ouders kunnen hieraan een belangrijke bijdrage leveren, maar te veel en te vaak worden verantwoordelijkheden doorgeschoven naar de school mede door het feit dat beide ouders werken of gescheiden zijn en niet voldoende tijd meer hebben voor hun kinderen. Vraag is hoe de kinderen dit zullen verwerken en hoe zich dit op latere leeftijd zal uiten.
Groet/Pama
Alles maar dan ook alles moet je zelf doen
en in eigen hand nemen!
Alleen dan, ja dan alleen is er een deel van leven.
Voor hen die door welke omstandigheden dan ook een achterstand/uitsluiting hebben.
Sterker kan een mens niet worden of zijn.
Het gaat je goed, succes!