Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Achter slot en grendel Deel I

Mijn leven als zes jarige in een kliniek voor CARA patiënten, de Klokkenberg anno 1976.


Het was 3 Januari 1976 waarop mijn ouders en ik elkaar voor een week niet zouden zien. Volgens de huisarts moest ik ter observatie naar een Astmakliniek maar (verzekerde hij ons) dat zou mijn gezondheid ten goede komen.

De afstand van Roosendaal naar Breda was korter dan de rit met de bus van station Breda naar de plek des onheils (zoals ik later zou ervaren) die gevestigd was aan de rand van het Mastbos. Een prachtige omgeving met heide, zandverstuivingen en een ruiterpad, maar ook een omgeving waarin de jonge patiëntjes wel zeer geïsoleerd waren van de buitenwereld. De busrit leek wel uren te duren tot we arriveerden aan de Galderseweg.

De Klokkenberg was ooit een klooster. Vanaf de buitenkant was het gebouw in dezelfde staat als enkele eeuwen geleden inclusief de klimop die de gehele vesting had overwoekerd, maar zodra ik het gebouw betrad kreeg ik een unheimisch gevoel van een kindertehuis, tucht vermengd met de lucht en de inrichting van een ziekenhuis. “ Het is maar voor een week “, hoorde ik het nog in mijn hoofd nagalmen... De realiteit werd echter heel anders.

Aan het eind van de middag zouden mijn ouders en ik afscheid van elkaar nemen, nadat ik eerst werd onderworpen aan allerlei onderzoeken en vragen, die met name mijn moeder wist te beantwoorden. Al mijn fysieke klachten, allergieën en mijn ziekte geschiedenis werden onder de loep genomen.
Longfunctie tests, inspuitingen, krasjes op mijn rug die werden gemaakt om te achterhalen waar ik precies allergisch voor was, niets werd er gelaten om zo een goed mogelijk beeld te krijgen van mijn ziekte. Voor een meisje van zes is zoiets echter geen kattenpis, met als vooruitzicht dat mijn ouders mij na het onderzoek zouden achterlaten, helemaal alleen in dat sombere gebouw met ontelbare ruimten en vreemde mensen en kinderen...

De tranen stonden in mijn ogen toen mijn ouders afscheid van mij hadden genomen en ik ze aan het eind van de lange gang de hoek om zag gaan op weg terug naar huis. Een begeleider nam mij mee naar ‘onze‘ gemeenschappelijke huiskamer, waar de andere kinderen van mijn leeftijd ons zouden opwachten en verwelkomen. Dat laatste was echter een zware tegenvaller: in plaats van een warm welkom, bejegende deze Schavuiten (want zo heette onze groep) mij uiterst onvriendelijk. Aangezien ik een Indische afkomst heb, scholden zij mij uit voor vieze poep Chinees en liepen met een boog om mij heen suggererend dat ik zou stinken. De begeleiders hadden het echter te druk met elkaar om in te grijpen en de hele opname in deze kliniek zou dat zo blijven.

Naast de woonkamer van de Schavuiten, die gelegen was aan een lange gang, woonden de Astronauten en zo waren er nog vier andere huiskamers. Elke huiskamer werd door +/- 16 kinderen bevolkt en 2 begeleiders of begeleidsters.
We hadden gemeenschappelijke slaapkamers, waarbij de jongens apart van de meisjes sliepen en we gingen intern naar school. De vrije uren werden opgevuld met therapie, onderzoeken en sport en spel.

Er gebeurde echter iets wat ik niet voorzien had. Toen ik aan het eind van de week bij de longarts kwam, was ik in de veronderstelling dat ik naar huis mocht, voorgoed, maar hij besloot dat ik nog twee weken langer moest blijven. Nadat ik de woorden uit de mond van de longarts had vernomen, stortte mijn wereld in. Uiteindelijk werd het een martelgang van acht maanden...

Wat er tijdens mijn opname allemaal gebeurd is, kunnen de lezers vernemen in deel II.

Tot gauw!


Zie ook: http://oermirm.blogspot.com

Schrijver: Irmlinda de Vries, 13 januari 2013


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.7 met 38 stemmen 805



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Sandra
Datum:
29 december 2022
Ik heb er ook 3 maanden gezeten. Ik was ongeveer 8 jaar. Ook zonder ouders. Ik had gelukkig één verpleegster die als een engel over mij waakte.. Ik zou haar graag ooit nog eens ontmoeten maar ik weet helaas haar naam niet meer. Ik weet alleen dat ze naar een soort klooster ging? Ik vergeet nooit meer dat zij weg ging en ik daar nog 2 weken moest blijven..
Naam:
Roelie
Datum:
27 juli 2021
Ik herken het helemaal.
Ik was ook een Schavuit in 1976.
Heb nog jaren last gehad, vreselijke tijd.
Dan kom je daar voor je astma: sta je heel de nacht op een koude gang in je nachthemd.
Ook het verhaal van dat jongetje die moest overgeven en het op moest eten herinner ik me nog.
Naam:
Thomas Koppelaar
Datum:
14 januari 2013
Email:
thomaskoppelaaryahoo.com
Heftig verhaal wat er met jou is gebeurd op zo jonge leeftijd, Irmlinda. Ben erg benieuwd naar het vervolg...
Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
14 januari 2013
Email:
klaassens38zonnet.nl
Ik heb jouw verhaal net gelezen, Irmlinda. Ik vind het echt verschrikkelijk dat je dit als zesjarige moest meemaken. Mijn God, zo zouden volwassenen nooit met een kind mogen omgaan! Ik ben benieuwd naar het vervolg, maar voel al dat er erge dingen zijn gebeurd.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)