Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Achter slot en grendel, Deel II

Mijn leven als zes jarige in een kliniek voor CARA patiënten, de Klokkenberg anno 1976.

Twee maal per week kregen we schoon beddengoed en elk kind kreeg een nummer die op zijn linnengoed was bevestigd met een geborduurd labeltje.
Het nummer dat ik kreeg was 686, een nummer dat ik uitsprak als 6-8-6.
Na het verschonen van de bedden en het ontbijt, was het schooltijd, waar we het reguliere schoolprogramma volgden zoals op andere scholen. Het moment dat ik het meest baalde was als de verplichte schoolmelk werd binnengebracht, niet zozeer omdat ik het niet wilde drinken, maar omdat het niet binnen kon houden.
Het was altijd in de schoolpauze dat we dat dronken en ik was zo slim om als eerste naar de tafel met plastic bekertjes te lopen. Het stond heel gemotiveerd, maar de ware reden was dat ik dan het bekertje kon uitkiezen met de minste melk erin. Ook liet ik een klein beetje staan zodat ik niet in de klas al over mijn nek ging, maar nog net speling had om snel naar het toilet te rennen en de door mij niet te verteren goedje weer over te geven, zonder dat iemand het in de gaten had. Van koemelkallergie had indertijd nog niemand gehoord...

Uit de onderzoeken die ik regelmatig moest ondergaan bleek dat ik de gewoonlijke allergie soorten had zoals pollen, huisstofmijt en honden- en kattenharen. Er waren geen dieren toegestaan in de Klokkenberg en alle bedden waren hypoallergeen, inclusief linnengoed. Er volgde therapie, na schooltijd, waarbij ik mijn wekelijkse injecties kreeg, een inhalator lomudal genaamd, ademhalingsoefeningen deden de kinderen gezamenlijk, evenals de boswandelingen waar ik vreugdevol naar uitkeek. Het landschap lag er mooi bij en we deden ook wedstrijdje koeienvlaai overspringen. Soms ging het mis en belandde een van ons er recht midden in.

Het was na een uurtje therapie dat ik samen met een jongetje, R. over de gang richting onze huiskamer liep om een beetje te lummelen voordat we aan de avondmaaltijd zouden beginnen. R. die een zware vorm van astma had, kreeg op dat moment een astma aanval, zakte door zijn benen door zware ademnood en viel in de gang op de grond. Het was mijn eerste kennismaking met zo een voorval en bedacht na van de schrik bekomen te zijn, om een van de begeleiders erbij te halen. R. werd naar bed gebracht, kreeg extra medicatie en moet veel rust houden. Deze aanval was zo heftig geweest dat R. nog zeker drie dagen in een rolstoel moest worden voortgeduwd omdat hij de kracht miste om zelf te lopen. Zijn ouders werden ingelicht en kwamen de dag erna langs, hem overstelpend met cadeautjes en verstikkende zorgelijkheid.

Het gebeurde wel vaker dat kinderen aanvallen kregen. Zo was de Klokkenberg tevens een kliniek voor jeugdige epilepsie patiënten, en voor de jeugdpsychiatrie.
Het gebeurde dus wel eens dat een kind met een rubberen valhelm en knie- en armbeschermers stuiterend op de gang lag door een aanval. Zo’n ervaring blijft je bij, zeker als je bedenkt dat wij er niet op werden voorbereid. Er werd nauwelijks of niet over gesproken. Voor de begeleiders de ‘ gewoonste ‘ zaak van de wereld... Maar voor het kind in kwestie een lijdensweg.

En dan was er het weekend verlof, waar ik iedere week net als de andere kinderen naar uitkeek. Vrijdagmiddag net na schooltijd, snel je tas met vuile was inpakken en dan wachten tot de ouders hun kinderen kwamen ophalen. Natuurlijk was het weekend altijd te kort! Zondagmiddag moesten we voor het avondeten weer terug zijn en bereidden we ons voor op de nieuwe week.

Deel III volgt spoedig, dus houd het in de gaten...


Zie ook: http://oermirm.blogspot.nl

Schrijver: Irmlinda de Vries, 20 januari 2013


Geplaatst in de categorie: ziekte

4.9 met 8 stemmen 279



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Hendrik Klaassens
Datum:
20 januari 2013
Email:
klaassens38zonnet.nl
Wat erg, Irmlinda, dat je werd gedwongen om melk te drinken ook al had je koemelkallergie. Dat men in de kleding een labeltje naaide met een nummer erop vind ik ook grof. Waarom gebruikte men niet gewoon de voor- en achternaam?

Zelf heb ik als kind i.v.m. een operatie twee keer in een ziekenhuis gelegen. De kille sfeer, die jij beschrijft, herken ik. Het personeel vond het véél belangrijker dat de ziekenhuisregels werden gehandhaafd dan dat de kinderen zich prettig voelden. Orde en tucht vóór alles! Ik zie uit naar deel 3 van jouw verhaal.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
20 januari 2013
Email:
moi636yahoo.com
Respect dat je je verhaal plaatst op deze site, heb zelf in een medisch kindertehuis gezeten, maar ik zal daar verder nooit over schrijven, zou ik niet durven. Ik kijk uit naar het volgende deel.
Naam:
Thomas Koppelaar
Datum:
20 januari 2013
Email:
thomaskoppelaaryahoo.com
Je relaas geeft een goed en indrukwekkend kijkje achter de schermen van een internaat, Irmlinda ! Je houdt de spanning er in en je schrijft heel beeldend, ben wederom benieuwd naar het vervolg...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)