Kokkels zijn lekkere mokkels

In een uitzending van 'De Wilde Keuken van Wouter Klootwijk' ging het over de kokkels voor de Nederlandse kust. Wouter met de robuuste achternaam is in 1945 in Rhenen geboren. Hij is dus 68 jaar, dus op leeftijd, maar dat zou je niet zeggen als je hem zo bezig ziet. Hij is een voedsel-journalist, die sinds 2006 op de televisie verschijnt. Begonnen met 'Klootwijk aan Zee', waarin hij met een kotter, genaamd 'Christoffel', langs de Nederlands kust vaarde om vissers en vissen te interviewen en te proeven. Overigens is hij de bedenker van het woord 'plofkip'.

Zijn uitzending over de 'Hollandse' kokkels verdient op zich al een televisieprijs. Het is wetenschappelijk, culinair hoogstaand en kent prachtige, verstilde filmbeelden. Wouter weet als oer-Hollander zijn enthousiasme voor de door Hollanders vergeten kokkels gepassioneerd over te brengen. Ik verwachtte ieder moment zijn zwaarbehaarde arm van achter mijn Sony-tv om mij een kokkel aan te bieden. Het slijm liep mij door de mond, terwijl hij met een eenvoudig pannetje op een gaspitje enkele kokkels kookte en later slurpend verorberde. Ik zag hem daar zitten als een laatste Mohikaan in zijn werkkeet, die de Noordzee-vloed langs zich heen liet gaan.

Er werd ook getoond hoe er iedere dag een lange vrachtwagen wordt volgeladen met kokkels, die richting Spanje gaan, want de Spanjaarden zijn helemaal lyrisch over 'onze' schelpdieren met mosselsmaak. Het idee is natuurlijk dat het even potentie-verhogend is als de Spaanse vlieg. Altijd populair in een land, waar stierenballen op de menukaart staan. Vissen en vogels eten trouwens ook kokkels en het woord 'kokhalzen' heeft er niets mee te maken. Wouter reisde naar een Spaanse fabriek, waar hij naar hartenlust mocht proeven wat hij wilde. Kokkels worden daar ook door de paella verwerkt, maar het meeste verdwijnt in blikjes. Verse kokkels zijn daar helemaal een ultieme delicatesse, die voor weinigen is weggelegd, o.a. de werknemers van de vis- en kokkelsfabriek. Er zal over nagedacht zijn, maar de filmbeelden van Wouter op een zwarte fiets, terwijl hij voor op een pakjesdrager een enorme tonijn heeft liggen, die hij voor eigen consumptie meeneemt, zijn werkelijk geniaal en hoogst kunstzinnig.

De eetbare hartschelpen zijn door eerdere generaties wel op waarde geschat, getuige het nostalgische lied over Sweet Molly Malone, die de zin 'Crying cockels and mossels, alive, alive ho!' bevat. Hopelijk komen er in de toekomst in de Nederlandse viswinkels en de marktvishandels naast de bakken mossels ook bakken met kokkels te staan.
Want waarom zouden we alleen de Spanjaarden deze lekkernij gunnen?...

Wouter Klootwijk Kok Kokkels zijn lekkere

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 7 stemmen 391