Quitte.
Consulenten zien het ‘helpen van uitkeringsgerechtigden aan werk’ als ‘een kind aan het handje houden’. Dat heb ik eens ergens gelezen. Dit komt op mij als uitkeringsgerechtigde zeer vernederend over.
Eens had ik een expositie in hetzelfde gebouw waarin sociale zaken huisde. Ik heb het netjes gemeld, zoals altijd. En dat was dat. Of toen ik een eerste prijs won met een kort verhaal: “Gefeliciteerd. Als u geld gewonnen hebt moet u dat opgeven.”
Een kunstenaar heeft jarenlang gesteggeld met de consulenten over het materiaalgeld. Want ook dát diende hij in te leveren. Omdat hij financieel armer werd van werken is hij in natura gaan werken. Een expositie/verkoop in Verweggistan in ruil voor de reis.
In mijn herinnering zie ik een scala aan, eerst - vaker - mannelijke gezichten, maar in de loop der jaren steeds meer vrouwelijke gezichten, als aan de lopende band van Mies Bouwman voorbij gaan en die de prijs niet zullen winnen omdat ze me allemaal zijn vergeten. Als ik er een paar van zou mogen uitzoeken, zou er een over blijven.
Stil en verslagen zat ik op mijn afspraak te wachten in sociale zaken. En zij kwam voorbij. Bleef even staan om te zien of ik was wie zij meende dat ik was en vroeg hartelijk: “Hé, hoe gaat het?”
Ik keek op, opende mijn mond om het standaardantwoord te geven, maar mijn lichaam was eerder met de waarheid. Een traan uit mijn groen/bruine oog en een uit mijn paars/blauwe oog.
Soms is er écht iets aan de hand, dat je vaker níet dan wel, op het oog zien kunt.
Destijds zag je de consulenten nog wel eens lopen of fietsen in de stad. Soms stond je samen met hen in de rij van de supermarkt. Dat zei je ‘hoi’. Tegenwoordig zijn het getrainde politieagenten gespecialiseerd in boeven vangen en enkel te signaleren binnen sociale zaken. Hun wapen is de tong en de boeven zijn bijstandsmoeders en schoolverlaters. ‘Hoe maak ik mijn klant zo effectief mogelijk bang en klein.’
De afgelopen twee/drie weken heb ik zitten zwoegen op een brief aan de Burgemeester en Wethouders en de Raad van onze stad. Een brief met klachten over een - naar behoren - netjes opgegeven erfeniszaak, vanaf september 2011 t/m juni 2013. Al die tijd ben ik in voortdurende onzekerheid over mijn uitkering, meegesleurd aan het harde handje van een dame die meent zich te kunnen meten aan mijn narcistische moeder, door te dreigen met ‘de gevolgen voor uw uitkering’ of/en ‘het stopzetten van uw uitkering’. Het resultaat is overspannenheid, een fobie voor hoogte, voor geld én een advocaat op kosten van de bezuinigende gemeente.
Waar en wanneer hebben al die zakelijke dames consulenten van tegenwoordig hun vrouwelijke capaciteiten begraven? Er zou meer begrip en compassie in de samenleving komen door vrouwelijke gevoeligheid in gezaghebbende functies, zo voorspelde men rond de jaren ‘80 vorige eeuw. Heden ten dage zucht dit welvarend hoogontwikkelde land onder zware geestelijke armoede.
Als u uw hooghartige woorden terugneemt, doe ik dat ook. Zo u wilt dat ik mijn hooghartige woorden terugneem, dan doet u dat ook.
De vrouwelijke consulenten zijn herintreedsters die hun verstand op het aanrecht hebben laten liggen.
Quitte!
Quit!
Geplaatst in de categorie: vrouwen
geldzucht
172
Geef je reactie op deze inzending:
Op mijn vraag hoe een dame met zichzelf kon leven zei zij; 'anders zat ik niet op deze stoel'. Ongelooflijk.
Mijn ervaring is dat de vrouwen nog erger zijn dan de mannen. Jaknikkers; gevoel uitschakelen en als ik mijn inkomen maar heb. Of dat er steeds gezegd wordt dat je begrepen wordt door een re-integratiecoach die zelf tegen een burn-out aanzit en er de ballen van snapt. En die ook nog eens de boel zit te verdraaien zoals het mevrouw beter uitkomt. Het systeem is om te huilen.