Stille klotsende wateren.
Stille gedachten ontsproten bij het kijken naar deze foto.
Met klotsende schuimende kousenvoeten golf je over me heen om in ontelbare druppels uiteen te spatten. Duizend keren zullen jullie sterven in die eeuwig durende tijd van seconden, om het mystieke mysterie van miljarden jaren samenwerkende erosie tussen water en het zilte zand en steen te beleven...
Jullie kussen moeder aarde versmeltend met rollende zandkorrels die jullie dragend samen brengen, weer mengend met de tranen van de oceaan, terugkerend naar de bron waar jullie ontstonden.
De cyclus van sterven, vergeten, herboren worden in dansende omarming van jouw altijd deinende bestaan.
Ik laat door jou "oh stille klotsende wateren" mijn hart meedragen en met een zoute zilte traan schreef ik op wrakhout mijn naam om wiegend op jouw horizon te laveren..... !
Geplaatst in de categorie: natuur