Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Een geslaagde sollicitatie en wat volgde/ Quam cito transit gloria mundi

Zorgcentrum "Padua" in Tilburg is vanuit mijn woning in de Nassaustraat met een wandeling van pakweg drie kwartier gemakkelijk bereikbaar. In mijn hand draag ik mijn zwarte tasje dat mijn gunstige getuigschrift bevat waarin sprake is van de genegenheid die ik bij eerdere gelegenheden mijn dementerende medemens betoond heb en dus hoop ik in aanmerking te komen om te assisteren bij genoemde ouderen.
Eenmaal aangekomen in de Hoefstraat zoek ik mijn weg door een lange gang, merkwaardigerwijs behangen met allerlei uurwerken, mogelijk erfstukken van overledenen.
Ik tref de vrijwilligerscoördinator in het zogenaamde "Bruin Café" en na onze kennismaking en de overhandiging van mijn getuigschrift verklaart zij ten overstaan van een receptioniste met een stem waarin diep respect, ontzag en wellicht ook enige ontroering doorklinkt:
"Deze mevrouw komt voortaan op zondagavond assisteren in de huiskamer voor dementerenden."
Ze begeleidt me naar het genoemde kale vertrek waar de bejaarden hutje mutje de hele dag aan tafel zitten en dat uitzicht biedt op veraf gelegen hoge flats in Tilburg Noord, het panorama waarop ik eens mijn gelukzalige fantasieën en associaties omtrent een liefde die nooit tot vervulling en wasdom is mogen komen, projecteerde.

Op een zondagavond treed ik aan: mijn eerste avond breekt aan te midden van degenen die bij de laatste halte zijn beland, voor wie alle hoop vervlogen is. Met ontroering en veel zelfmedelijden reik ik allen de hand en met tranen in mijn stem verklaar ik: "Ik ben Ineke, een nieuwe vrijwilligster. Ik kom voortaan op de zondagavond".
In een vitrinekast bevindt zich een compleet servies, met theepot en koffiekan, dat de dames en heren dementen mogelijk moet herinneren aan een ver verleden vervuld van huiselijkheid, sfeer en gezelligheid dat voor hen nooit meer aan zal breken, en de kast vormt een armzalig restant dat mogelijk een geluk dient te symboliseren dat eens ook hun deel was.
Men adviseert me het eten van een oude mevrouw op haar bord dooreen te mengen tot een brij ontstaat waarvan ik kokhals maar die ik haar hapje voor hapje dien te voeren. Mevrouw houdt een grote, lieflijke babypop stevig omklemd die ze wellicht als het kind beschouwt dat ze al dan niet het leven heeft geschonken en ze antwoordt niet op mijn vraag of ze veel van de pop houdt. Een andere mevrouw koestert teder een speelgoedhond in haar armen.
Na de koffie is het spoedig tijd om te gaan slapen en voor mij om huiswaarts te keren.
Een bleke zon, omfloerst door blauwe nevelflarden zal spoedig ondergaan.....

Schrijver: I. Broeckx, 31 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: ouderen

3.7 met 3 stemmen 74



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)