Gemis en weerzien

In het midden van die zomer (was het in juli of augustus en welk jaar was het?) stak ik, mistroostig en neerslachtig, de grasgroene weide van het park over, waar de beide fonteinen bruisten en klaterden en hun waterpartij ten hemel stuwden.
Dat ik het huis nooit meer zou kunnen betreden, het huis van mijn dromen, dat mij eens gastvrijheid, liefde en vriendschap geboden had in een verre, voorbije tijd, nu mijn beste vriend kennelijk voorgoed verkeerde in tropische sferen op een ver continent, draaide mijn hart van vertwijfeling om in mijn lichaam, verstijfde het, bevroor het tot een ijzige klomp die haar nu doelloze en zinloze ritme nog scheen te moeten volvoeren tot het spoedige einde van mijn dagen.

Zeven jaar na zijn vertrek echter, wist mijn vriend mijn flatje en mijn huisnummer nog te vinden. Hij was door het labyrint van de straten gekomen, zijn haardos was vergrijsd en de lijnen van zijn ouderdom tekenden zijn gezicht, maar hij bracht in die dagen, juist vóór Kerstmis, een kleurig, bont kaartje mee dat tot op de huidige dag mijn schoorsteen siert, een kaartje waarop een kaars staat afgebeeld die met haar flakkerende vlam zijn trouw en vriendschap symboliseerde, die onverminderd de lange jaren hadden getrotseerd.

gemis vriendschap we vriendschap weerzien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 121