Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Met weemoed ...

Met een soort van weemoed voel ik het natte zand onder mijn voeten wegslippen. Zandkorrels glijden en glippen tussen mijn tenen. Mijn voetzolen zakken dieper weg , terwijl het zeewater klotsend in kleine golfjes, op en af in schuimende kopjes mijn benen omcirkelen.

Een stukje van mijn kindertijd zweeft voorbij en zoekend rakel ik de beelden op van groeiende kleine ukkepuk naar tiener , spartelend , plenzend , spelend in het water als een echte zeerot.

Het zijn niet zo de beelden die ik wil herinneren maar wel het gevoel, het onschuldige gevoel, het onschuldige beleven van:'niet bezig zijn met de tijd, niet bezig zijn met verantwoordelijkheid', wel met:'gewoon schelpen rapen, liefst de mooiste, de grootste, om ze in te ruilen voor de veelkleurige zelfgemaakte crepy- bloemen, die pronkend lonken aan de kleine strandtentjes ...'

De zilte zoute zee-smaak op mijn lippen, laat mij herinneren hoe het water proefde bij elk kopje onder en hoe de opwinding door mijn kinderlijf ging bij de gedachte of de boei wel bereikbaar was, de adrenaline voelend, wetende dat ik een stukje gevaar trotseerde door zooooo diep het zeewater in te gaan .

Ook in het leven gaan we dikwijls uitdagingen aan, net de grens voorbij...

Altijd bezig , nooit stil zitten aan het strand. Hoe boeiend was het niet om om ter hoogste en mooiste zandkastelen te bouwen of een hele hoge berg met kleine wegeltjes en zandtunnels om de knikkers te laten rollen.

Gewoon dat onbezonnen kindgenieten van de momenten, die echt gewoon de momenten waren, niet bezig met wat nog moest en of ging komen ...
Nog dat stukje ongeschondenheid, zonder verleden , zonder toekomst...

Had ik het toen geweten, had ik denkelijk liefst van al dat onschuldige zuivere kind gebleven, met die klaterende schaterende lach, met de wind door mijn blonde lange lokken, de zon op mijn snoet en bruingetinte huid en vooral die stralende schitterende oogjes vol van pret en vreugde .

We zeggen dikwijls dat het verleden ons maakt in wie we zijn in het heden.
Ik weet wel met zekerheid dat er stukken zijn die ik liever nooit had meegemaakt , die ik het liefst wel helemaal zou willen vergeten.
Maar we kunnen ze niet, zoals in een draaiboek , schrappen en of uitknippen om ze zo niet meer te hoeven weten.

Het leven van een mens is als een mozaïsch toneelstuk van gebeurtenissen en lessen daaruit te leren ....
Gelukkig kunnen we onze eigen stukjes kleur accentueren en kiezen om onze blik te richten op dat wat goed voelt , op dat wat goed is en blijft het aangrijpend en boeiend om het leven te be-leven !

Schrijver: Katty
Inzender: Katty wijns, 17 augustus 2016


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 3 stemmen 1.461



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)