Herinnering aan het Vierwoudstedenmeer en blik op een onzekere toekomst
Daar, in die luwte tussen de hoog oprijzende, beschermende berghellingen, aanschouwde ik eens jouw azuurblauwe, schitterende watervlakte.....
Ik heb je nooit weer mogen zien. Onze schoolklas van gymnasiasten had de reis aanvaard die naar Rome had geleid en naar Pompeii en als dochter van een klein ambtenaartje mocht ook ik mee (het valt niet te ontkennen dat zij allen in villa's in de omgeving van onze stad woonden)
Ook mijn klasgenoten zag ik nooit weer. Het afscheid kwam vroeg en plotseling na de roerige en wilde eindexamenfeesten en allen verdwenen in mistige, onbestemde verten van studie, carrière, beroep en gezin en ik, de eenling, de outcast, de risee en de nerd leed onherroepelijk schipbreuk op de klippen en rotspartijen, in de jungle en slangenkuil van de harde, wrede maatschappij en voelde me fijngemalen tussen de kaken van mijn brute, onbetrouwbare en meedogenloze medemens.
Het licht van een late herfst kondigt al mijn afscheid aan van de wereld, van de natuur en van mijn lichaam en geest, van dit alles dat ik niettemin liefheb met oneindige liefde...
Geplaatst in de categorie: tijd
reis
39
Geef je reactie op deze inzending:
Ja, de maatschappij is meedogenloos hard... Zij heeft geen begrip voor die fijnzinnige, diepzinnige mensen, zoals jij, Ineke.