Het dierbare staketsel
Het karkas, het chassis is opgehangen in de borstholte door een onbekende; het fragiele chassis dat nu begint te haperen, mankementen begint te vertonen. Het is mij niettemin dierbaar; dierbaar als mijn bloed, als mijn adem. Het tijdstip is onbekend; het finale tijdstip van het afscheid van alles wat mij zo oneindig geliefd is zoals de decemberbomen in hun kaalheid.
Nu staan ze nog in het felle licht, nu schenken de wolkenpartijen mij nog hun genade; nu nog, nu nog en ik aanschouw mijn vrouwenlichaam, dat mij toelacht als een Venusbeeld uit voorhistorische tijden in de monumentale spiegel; het dierbare lichaam dat mij gegeven is, eens is geschonken.....
Geplaatst in de categorie: lichaam