Contra vim mortis?
Het is een sfeerloze eengezinswoning die verbouwd en ingericht is als dokterspraktijk. Twee ruimtes; de wachtkamer en de spreekkamer van de arts worden gescheiden door een klein kamertje waar jonge vrouwen van vroeg tot laat stressen om de patiënten te bedienen. Een degelijke naamplaat op de gevel die daar sinds lange jaren is aangebracht toont de buitenlandse, exotische naam van mijn huisarts en voorvechtster: "Atillaoglu"
"Contra vim mortis nulla venena in hortis". Als het hart van de arts niet verhard zou zijn, zou mateloze en voort-durende ellende haar overspoelen, teneerdrukken en overweldigen. Maar haar voorspraak heb ik en haar bemoediging.
In een uithoek van de overigens sfeerloze spreekkamer bevindt zich de onderzoeksbank en in de muurkast met de boekwerken en de medische attributen en artefacten treft men onverwacht een vrolijk, bont knuffeldier aan voor de kleinsten die overstuur, overweldigd en ontroostbaar zijn door het doktersbezoek
Ondanks de troost van dokter Atillaoglu vloeien mijn tranen als ik, vroeg in de morgen, voor de deur van de apotheek sta en mijn beeltenis aanschouw met de muts die mijn hoofd omsluit als was ik een Moslima. Moet ik werkelijk de stortvloed van medicijnen toelaten op mijn verouderde lichaam?
Geplaatst in de categorie: ziekte