Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Geluiden in de heimwee-hut

Vreemd dat je nu pas begint te lachen. Er is niemand die een grap heeft verteld. Er is ook niemand die probeert grappig te zijn. Jouw lach klinkt lachwekkend, hoge tonen bereiken de wolken. Alsof je op de wolken loopt. Ben je verliefd? Of is het gewoon een binnenpretje? Ik meen jouw stem te herkennen of heb je meegedaan aan een radioprogramma. Ik hoor steeds die stem uit dat kleine apparaatje in mijn jaszak. Ik ben op zoek gegaan naar mijn verleden. Ik moest gewoon weten of de heimwee-hut nog steeds bestond.

Het is niet langer stil in de heimwee-hut. Geluiden dringen tot me door. Een zangstem en een akoestische gitaar. Een lied over de liefde. Zwierig, zonder zwaar te doen. Ik geniet ervan. Maar het zijn deze keer geen herinneringen. Er klinkt een zangerige belofte in de lucht.
Er hangt een muffe geur, regen en schimmel zijn aan het werk geweest. De bankjes moeten opgeknapt worden. Waarschijnlijk een weekend flink doorwerken. De oude kachel kan zo weer dienst doen. De gordijnen hangen scheef aan de roestige rails. De muziek uit de oude radio klinkt zacht. De vogels hoeven het niet te horen. Dat hier weer iemand aanwezig is na zoveel jaren.

Ik loop naar de tafel om de radio uit te zetten. Ik heb geen radio nodig om liedjes te zingen. In mijn rugzak zit een thermoskan met koffie. Waarschijnlijk is hier al die tijd niemand geweest. Ik zie geen sporen van beschaving meer. Alles ten prooi aan de vergankelijkheid.
Op de grond liggen nog dezelfde oude papieren met geschreven gedichten. Het is me toen niet gelukt om iets moois en vrolijks over het leven van alledag te schrijven. Het is bij probeersels gebleven, altijd op weg, maar nooit naar de horizon. Het handschrift is onleesbaar. Alsof ik met de letters wilde dansen. Sommige woorden hebben geen letters. Dan is het een handschrift dat het woordgebaar verraad.
En het zal me in de toekomst waarschijnlijk ook niet meer lukken, dat dichter worden door gedichten te schrijven. Het is heel goed dat ik ben gestopt met gedichten schrijven. Ik kan me nu veel beter op geluiden concentreren. Ik hoor fijnzinnige details in de meest voorkomende noten.
Toen ik nog gedichten schreef zag ik alles in beelden. Verbeelding, metaforen, verschijnselen van de natuur en menselijk handelen. Nu hoor ik bij alles muziek. Primaire klanken, vogelgeluiden uit het menselijke hart.
Het is fijn om weer terug in de heimwee-hut te zijn. En het is ook goed dat ik alle oude foto’s in de kachel heb verbrand. Nu kunnen ze me niet meer chanteren met alles wat zichtbaar is geweest, maar nooit omschreven.

De mooiste liedjes heb ik uit mijn hoofd geleerd. Dat komt nu goed van pas, want de radio heeft het begeven. Ik moet alles vanuit mijn hoofd proberen te beleven.

Schrijver: Jeroen Splinterman, 2 januari 2019


Geplaatst in de categorie: liefde

5.0 met 1 stemmen 215



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Nemo
Datum:
6 januari 2019
Hallo Jeroen. Ik zie dat velen je hartenkreet hebben gehoord en gezien. En als het goed is hebben ze ook gelezen dat je ons deelgenoot maakt van een ommekeer in je opvatting over je dichten.
Elke dichter heeft een muze, of het nu een gefingeerde, gefantaseerde of geidealiseerde is of toch een levensechte doet er niet toe. Een dichter maakt zijn eigen schepping, in woordbeelden of woordklanken. Doe als Pygmalion en volg je temperament - de taal is jouw instrument.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)