Lippenstift en pruillippen

Op mijn gemak voel ik me meestal niet, in de nabijheid van mooie vrouwen. Een beeldschone dame die bovendien mokt en pruilt en misprijzend de uiterlijkheden van anderen taxeert, lijkt op ‘n bemodderde Ferrari.
In de biografie van Elizabeth Taylor lezen we dat ze van haar moeder gelaatsexpressies moest instuderen, waaronder pruilmondjes trekken en iemand ijzige blikken toewerpen. In de filmstudio’s gaf mama Sara signalen. Dan keek ‘haar kleine engel’, haar investeringskapitaal, op commando naar de cameralenzen, in de poses die Taylor Senior verlangde. Goedgelukte schepsels, ze bestaan.

Een jong koppel zeilt mijn stamkroeg binnen. Hij is kalm, groot, gespierd, het lijkt alsof hij iets met haar moet bespreken. Haar broer, misschien. Zij blijft lang met de ober delibereren over haar zitplaats en de gedienstige man maakt aanstalten om de tafelschikking iets te veranderen. Als de jongeman achteloos neerploft, staat zij nog steeds te gebaren. Ze hebben nog geen woord gewisseld, het lijkt op een slechte pantomime. In protesthouding neemt ze toch maar plaats en begint met ‘geen enkele interesse tonen, alles negeren en alleen jezelf bekijken’.
Dan ontwaar ik haar verticaal samengetrokken pruilende lippen, benadrukt door een rouge-matte lippenstiftsoort. Ja, ze is mooi. Ja, alle aanwezigen hebben haar nu wel opgemerkt. Ze heeft dat onverbiddelijke air van ‘dames, ik wind iedere manspersoon om mijn pink, als ik dat wil, en ik keur niemand van jullie een blik waardig’. Want pruilen bestaat nog steeds, met of zonder cosmetische hulpmiddelen, en het wordt door (jonge) vrouwen ingezet, indien nodig. Het Franse sekssymbool Brigitte Bardot (Et dieu créa la femme, 1956) werd er wereldberoemd mee.

Onverwacht krijg ik de tandheelkundige stand van zaken van de jongedame-onder-observatie te zien. Ze gaapt sloom en uitgebreid, als een chimpansee die een banaan toegeworpen kreeg: duidelijk met het verkeerde been uit bed gestapt.

film vrouwen vrouwen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 162