Dan maar de dood in......
In haar zwakbegaafde brein dat nooit tot enig intellectueel niveau was gestegen, was nu de gedachte aan het ultieme, aan het onherroepelijke waarvan geen terugkeer mogelijk is, opgekomen. Zelfs haar liefdesaffaire, die toch lange tijd had voortgeduurd, bood geen soelaas en geen vluchtmogelijkheid meer ten opzichte van wat toch de bevrijding en de rust betekende die zij zozeer wenste, na een ondanks alles turbulent en getormenteerd leven. De verschijnselen van desoriëntatie wanneer zij de weg in de stad niet meer kon vinden, schenen onoverkomelijk en zo allesoverheersend dat zij met haar zwakke brein wilde kiezen voor de dood die aan alles een einde zou maken en die onze veertigjarige vriendschap zou vernietigen......
Geplaatst in de categorie: individu