Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Minnaar

Er zijn mensen die telkens hetzelfde verhaal vertellen, maar eigenlijk niet veel zeggen. Je hoort over ze op de radio. Je ziet ze op de televisie, je leest over ze in het nieuws. Ze praten, doen dingen, ze zetten woorden op papier, maken kunstwerken, haken truien. Maar je bent ze snel weer vergeten. Omdat ze het alleen maar over zichzelf hebben. Diep in mij bewonder ik deze mensen om hun zelfzuchtige egocentrische levenskunst en het verwondert mij niet dat ze ook pijn en verdriet kennen. Want ziekte en ellende kan iedereen overkomen.

Over de liefde heb ik mijn eigen gedachten.
Ik ben van mening dat je op een persoon valt. Het kan zijn dat je een voorkeur hebt voor het tegenovergestelde of juist hetzelfde geslacht, maar uiteindelijk gaat het om de persoon.

En toch blijf ik met een leeg gevoel achter. En is er diep in mij een behoefte om zelf iets aan de wereld te tonen, anders, maar misschien toch hetzelfde.

Helaas willen wij als mensen alles in een hokje kunnen plaatsen.
Ik beeld mij dan in dat ik een minnaar ben. Minnaar van misschien wel de mooiste vrouw op aarde.
Maar ik verdwijn spoedig in haar schaduw en er blijft niets meer van mij over.
Een minnaar ben ik dus niet en zal ik misschien ook nooit meer worden.

Het probleem is dat ik niet besta en dat ik een verzonnen personage ben die uit de spelonken van het bestaan probeert te kruipen. Ik word dan verliefd op de verkeerde mensen. Machtige vrouwen die belust zijn op originaliteit. Maar ze zien me niet eens staan want meestal hebben ze al een ander en de vrouwen die nog vrij zijn vinden dat ik hen niets heb te bieden.

Argeloos blijf ik toch geloven dat ik wellicht minnaar ben. Ik heb niets anders te bieden. Ik twijfel. Het kan niet waar zijn.

Dieper graaf ik in mijn gedachten om te weten wie ik dan wel ben. Ik zal toch zomaar niet voor niets verzonnen zijn als ongewenst kind. Op de wereld gezet door een verwarde moeder, die in de waanzin van haar nachtpaarden is blijven geloven.

Uiteindelijk vind ik toch een stille ik. Een minnaar van het individu.
Een man die niet opzij gaat voor de verbeelding van een ander. Een man die zich niet weg laat zetten als iemand die er niets toe doet. Een minnaar in hart en nieren en andere fraaie lichaamsdelen. Het seksuele speelveld kent een veel breder spectrum dan de liefde voor mezelf alleen.

Diep in mij bloeit er een nieuwe liefde, deze keer niet voor een verwaande vrouw. Er is iets anders, een persoon die ik meer liefheb dan ik geliefd zou kunnen worden. Ik hou me vast aan de gedachten dat diegene mij werkelijk kan veranderen, zodat ik niet langer een verspilde schaduw ben. Maar ik een klein beetje licht aanschouw in het donker van de nacht.

De twijfel heeft me angstig gemaakt. Maar ik ben er weer. En mensen mogen van me genieten.
Ze hoeven niet dankbaar te zijn. Ik ben gewoon wie ik ben. Juist de diversiteit maakt de mens tot een interessant zoogdier.

Schrijver: Jeroen Splinterman, 30 juli 2019


Geplaatst in de categorie: liefde

5.0 met 2 stemmen 185



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
24 augustus 2019
Ik begrijp je volkomen nu weer!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)