Ziekenhuisbezoek (vervolg)
Het ziekenhuis bevindt zich op loopafstand van mijn woning te van geheel andersoortige voorzieningen, zoals daar zijn een tankstation, een supermarkt en een restaurant.
Via een feeëriek overschaduwd pad bereik ik de gebouwen die hoop op de gevel in trotse zwarte letters de naam ETZ Twee Steden dragen.
De brede, lichtgroene lambriseringen in de hal laten het zomerse licht toe dat zich werpt over tafels en stoelen in het restaurant.
De polikliniek longziekten bevindt zich in een goed geoutilleerde ruimte. Helder licht tekent patronen op de witgekalkte wanden.
Mijn medepatiënten, tevens lotgenoten bevolken de wachtkamer en hun namen worden afgeroepen door de artsen en verpleegkundigen die tevoorschijn komen uit de deuren aan weerszijden.
En zo noemt de longverpleegkundige ook mijn naam en moet ik blazen in het vernuftige apparaat, gelardeerd met plastic slangen.
Er tekent zich een curve af op het computerscherm die enigszins tot mijn verbazing niet voldoet aan de eisen voor een normale longcapaciteit.
Ik verschijn voor de longarts. Aan de wand van zijn kamer bevindt zich een levensgrote reproductie van een schilderij van Mondriaan. Bomen zijn verbeeld met wijd vertakte kruinen die voor de arts wellicht de wijde, heilzame ruimte symboliseren van de normale, gezonde longen die hij zijn patiënten zozeer toewenst en waarvoor hij zich eveneens zozeer inzet, maar die voor de longpatiënten geen werkelijkheid is.
Een naamplaatje met zijn foto bungelt voor zijn borst op zijn witte jas. Zijn armen zijn gekleurd, vermoedelijk door een zuidelijke zon en ijverig en gedreven typt hij mij onbekende diagnoses in in zijn computer.
Ik bedank de arts met monotone stem voor de injecties die mij al eerder waren toegediend en die kennelijk mijn gezondheid zover als mogelijk hersteld hebben. Hij glimlacht met een air van cynisme.
Later, op de afdeling dagbehandeling moet ik mij uitstrekken op een bed naast andere patiënten. In een klein flaconnetje bevindt zich de vloeistof, het preparaat, dat mij zou moeten bevrijden van mijn longaanvallen en de verpleegkundige zet fluks en voortvarend de injectienaald in het weke, zachte vlees van mijn bovenarm. Een uur verstrijkt, waarna ik de verpleegkundige bedank voor haar goede zorgen.
Ik ben vrij, vrijgelaten, voorlopig vrijgesteld van ziekte en van het ongeluk van mijn longziekte. Een zachtblauwe hemel overkoepelt de stad en op een terras sla ik de mensen gade. Een dame koestert teder een baby in haar armen.
Het estafettestokje van het leven wordt razendsnel doorgegeven......
Geplaatst in de categorie: ziekte
ziekte
49
Geef je reactie op deze inzending: