Tien jaren van mijn jeugd gingen voorbij in de volksbuurt, in het arbeidershuisje, gesitueerd in een van de parallel lopende straten, genoemd naar een wethouder van onze stad. Achter het huisje lag een klein tuintje met daarin een berkenboom die haar zilverwitte stam ten hemel hief en die vooral geliefd was bij onze moeder. In een klein perceeltje kweekten we de onschuldige, lieflijke madeliefjes en andere bloempjes. Tegen de schutting vlijde zich een struik waarvan de naam mij onbekend is met…

Hoewel ik terecht zeer twijfel aan mijn charmes van oudere en bedaagde dame, scheen hij zeer geïnteresseerd. Het was een dag waarop een wonderbaarlijke, vervroegde zomer was ingetreden, een voorbode van wat ons dit jaar nog te wachten staat en via de ondanks alles vervallen straten met hun troosteloze bebouwing had ik de bushalte bereikt.
Hij sprak me aan met de eretitel "jongedame". Daarop antwoord ik steevast met "jongeheer".
Deze mededeling kon hem nauwelijks beledigen. De volgende vraag…

Op het Pieter Vreedeplein staan frisgroene palmen die breed uitwaaieren en die doen vermoeden dat hier de tropen regeren. We beleven echter een bij uitstek Nederlands voorjaar en regenbuien dalen op ons neer. De commercie viert hoogtij op het plein en men doet zijn best bij "Brownies and Downies" waar we afgesproken hebben.
Mijn vriend verkruimelt zijn appelgebak met de handen die mij nog nooit gestreeld hebben.
In de verte zijn hordes enthousiaste jongelui op de fiets op weg naar school of…

Heeft de geachte lezer mij ooit écht horen klagen óver en óp deze site? Het hierna volgende is dan ook niet meer (maar ook niet minder) dan een plotseling in mij opwellende gemoedstemming die veel weg heeft van bij jezelf zeuren over iets dat niet prettig aanvoelt en het best valt onder te brengen onder het begrip teleurstelling. Ik ben me er terdege van bewust dat ik met het hieronder nader omschrijven van de oorzaak een grote open deur intrap. Personen, die daar niet van houden raad ik…

Eens, in onze jonge tijd was ik met zus, broer en ouders het Leypark ingegaan dat zich met grasgroene zomerweiden, slingerende paden en weelderige bosschages uitstrekte aan de rand van onze wijk, de Tilburgse wijk genaamd "Fatima". Vermoedelijk gingen we picknicken en we torstten een rieten mandje met twee kleppen en een hengsel.
Vermoedelijk hebben we het mandje ergens langs het pad laten staan, want we raakten het kwijt en we hebben het niet meer teruggevonden. Wie had ons mooie mandje…

Vanuit de joods-christelijke cultuur staat er geschreven “vraag en er zal je gegeven worden” los van de werkelijkheid. De natuurlijke krachten schat ik hoger in door haar wetmatigheden waar we aan onderworpen zijn dan wat er geschreven is.
Wanneer de rede hoop zou zijn met resultaat, dan zou de agnost over ”iets Goddelijks” kunnen spreken. Bestaat God echt, zou de rede kunnen verzinnen.
De wetmatigheden van lijden, ziekte en sterven tonen dat de twijfel er is met de vraag of ”God"…

Het gebouw met het driehoekige puntdak, een architectonisch juweeltje van de hand van een Tilburgse architect, staat afgebeeld op een Internetpagina. In haar gangen en zalen bracht ik grotendeels de eerste jaren van mijn vroegste jeugd door. Daar speelde ik met de felrode, houten blokken en tekende en kleurde ik de figuren die ik vervaardigde met de blauwe en rode metalen voorwerpjes die ik met mijn potlood omtrok.
Thuis toonde ik aan oma het resultaat. In de lange gang las mejuffrouw H. voor…

Laat nu maar de aprilvissen volzinnen schrijven.

Mijn eigen leven met zijn trauma’s heeft niet gekregen, is niet genezen.
Dankbaar hoef ik dus niet te wezen.…

Met wellicht verbazingwekkend enthousiasme en een ondanks alles onterechte blijmoedigheid had ik te voet in de vroege morgen koers gezet naar het Twee Steden Ziekenhuis, een "medisch bolwerk" dat door haar architectuur slechts tot gevoelens van doodsheid en vergaande lusteloosheid aanleiding kan geven. Maar ik moet wel opmerken dat het menselijk gevoelsleven en mijn gevoelsleven in het bijzonder een merkwaardig, onbetrouwbaar en onberekenbaar kompas betreft waarvan de naald naar believen in…

Weelderige groene plantjes die zich met elkaar verweven en verstrengelen bedekken het pad als een tapijt en vaalgrijze tegels schijnen zich een weg te willen banen door het terrein.
Aan de andere kant rijzen de vensters van Verzorgingshuis "De Bijsterstede" op, wellicht een oord waar de eenzaamheid haar onbarmhartige heerschappij eveneens uitoefent.....