De Leeuw En Het Lam
Na vijf jaar in de buurt te hebben vertoefd van de goeroe, moest de westerling tot zijn grote spijt toegeven dat deze hem niet kon geven wat hij zocht.
Hij vroeg zich zelfs af wat hem ertoe had gedreven bij deze man te blijven. Zeker, toen hij voor de eerste keer in contact kwam met de wijze, voelde hij een vreemde sensatie. Iets in hem kreeg een schok van herkenning en hij voelde, wist dat deze man degene was die antwoorden op zijn vragen had. De goeroe duldde hem in zijn aanwezigheid, gaf nooit een kritisch woord en liet hem betijen.
Tja, vijf jaren waren gepasseerd en de westerling begon zich de laatste maanden steeds meer kritische vragen te stellen. Hij had het gevoel dat hij probeerde de uitgedoofde sintels van dat eens zo gloedvolle vuur vruchteloos terug in brand te blazen…en hij had geen adem meer. Hij kon het niet meer opbrengen iemand te vereren die altijd maar glimlachend knikte en alles welwillend gadesloeg.
Loom begon hij zijn spullen in te pakken, er drukte een last op zijn schouders. Hij zou terug gaan naar het westen, naar zijn oude leven, met dezelfde vragen, dezelfde twijfels en dezelfde hij. Een onverklaarbaar verdriet sloeg als een verstikkende deken over hem heen en terwijl hij zich liet zakken op zijn bed, begon hij gesmoord te snikken. Hij kon het niet helpen, de tranen liepen over zijn wangen en hij liet het maar zo.
Onaangekondigd kwam de wijze zijn cel binnen. Hij glimlachte naar de westerling, maar nu niet welwillend, nee, er zat mededogen in die glimlach, spijt, verdriet en begrip. Hij ging naast de westerling zitten, wiens tranen opgedroogd waren.
“Heb je eindelijk besloten te vertrekken?”
De westerling keek hem met grote ogen aan. “U spreekt Engels?!”
“Ik heb vijf jaar gezwegen, omdat je me nooit iets vroeg. Wat dacht je, dat de verlichting je als een gebraden kieken in de mond kwam vliegen? Dat vertoeven in mijn nabijheid je de grootste geheimen zou openbaren? Vijf jaar dacht ik: Give me a good question, maar al wat ik tegenover je kon en mocht doen was schaapachtig lachen.”
Hulpeloos keek de westerling de wijze aan. “Maar…”
“Als je een leeuw wil temmen, moet je de leeuwenkooi in. Het kan je schrammen en beten kosten, misschien zelfs je leven, maar ja…How will you know, pussy?”
De westerling stond op, keek woedend naar de goeroe en sloeg hem met een directe rechtse tegen de grond.
“Toen ik hier kwam had ik de leeuw al getemd, anders was ik niet tot hier geraakt, ouwe gek!” Brieste hij.
De wijze krabbelde overeind, wreef over zijn kaakbeen, spuwde wat bloed en mompelde “en toch, kijk eens hoe gewelddadig ook een lam kan zijn…”
telenet.beGeplaatst in de categorie: filosofie
goeroe
799
Geef je reactie op deze inzending: