Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Felix.

’s Avonds, tijdens mijn dagelijkse tuinwandeling, bemerk ik een ravage in de moestuin.
Langs de rand van het moestuinpad is bieslook verpletterd en afgescheurd. Ook het bed met uien is verwoest. Verschillende uien liggen uitgerukt of zijn geknakt. Het slabedje naast de uien heeft het eveneens moeten ontgelden. Een krop groene krulsla is volledig afgebeten. De blaadjes liggen verlept rondom het stompje sla.

“Felix is nukkig”, vertel ik mijn man na de wandeling.
“Ach, de sukkel”, schudt hij het hoofd.
We kijken medelijdend naar de zes jaar oude kater, slapend in zijn zeteltje. Een echte sukkel: gecastreerd en ondermaats van gestalte. En dat is nog niet alles. Felix heeft geen stem. Hij kan geen letter uit zijn bek krijgen.
“Het gevolg van de castratie”, lachte de dierenarts geamuseerd toen ik enkele jaren geleden ongerust met Felix bij haar op consultatie ging. “De meeste mensen zijn blij dat het gejank voorbij is”. Daarmee was de kous af.
Geen extreem hoge noten voor Felix zoals de mannelijke castraten in de 17de eeuw, begeerd om hun sopraanstem. In de katerwereld ben je, gecastreerd zijnde, de pineut. Je viriele tegenstander haalt de hoogste noot. Je kunt zelfs geen klein, rottig scheldwoordje in de strijd werpen. En vechten zonder eerst eens goed te schelden, daar begin je niet aan. Enkel op hoge poten lopen, de haren rechtop, en met je staart zwiepen…en dat alles zonder één enkel geluid.
Zielig, toch?
Ontmoedigend ook, wanneer je als kater domweg woordloos moet toekijken hoe de dikke, rosse, bazige, gesteriliseerde huiskattin – die jammer genoeg ook je menselijke huisgenoten en huis inpalmt – zich met haar volle gewicht krijsend in de strijd werpt en triomfantelijk, met een aria waar je een staande ovatie voor geeft, het zwarte monster van enkele straten verder de tuin uitjaagt.
Dus beloert Felix vijandig, met half toegeknepen ogen, de wereld rondom hem: een wereld waar hij zijn mannetje moet staan en waar hij het niet voor het zeggen heeft. Om zijn gebrek te camoufleren loopt hij met lichtjes doorgezakte voorpoten, zoals een cowboy, op z’n westerns. Af en toe valt hij een plant in de tuin aan die aan de rand van de weg zijn aandacht trekt. Hij kan er zijn opgekropte frustratie op kwijt. De krop krulsla, bieslook en ui…, ze moeten het bekopen. Soms ook een digitalis die vooroverbuigt over het pad, of een pol pijpenstrootje die langs zijn rug strijkt.
Maar ’s avonds, wanneer hij zich moe in zijn zeteltje vlijt, de kop neerlegt, zijn lodderige ogen sluit en nog eventjes zijn onuitgesproken woorden weg knabbelt, dan filosofeert hij over de dag die is geweest. Zo dommelt hij in en droomt elke keer weer die fantastische heldendroom met zichzelf in de hoofdrol, waarbij hij met enorme Tarzan kreten elke rivaal onderuit haalt.

Schrijver: Greet Berghmans, 19 juli 2006


Geplaatst in de categorie: dieren

3.8 met 4 stemmen 482



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Greet Berghmans
Datum:
21 juli 2006
Email:
blaeckerhofhotmail.com
Onze vorige kater (gestorven op 16 jaar oud) werd een ‘je weet wel’ kater toen hij enkele jaren oud was. Hij was niet stemloos, maar een echt viriele katerstem had hij na de ingreep toch ook niet meer. Hij brabbelde wat klanken bij elkaar wanneer hij ons begroette, had geen drang meer om aan katergevechten deel te nemen en was erg aanhankelijk en vriendelijk tegen de huiskattinnen.
Felix werd gecastreerd toen hij amper een jaar oud was. Misschien te jong? Hij krijgt geen letter uit zijn bek en is klein van gestalte. Hij is, evenals onze vorige kater, minzamer dan onze gesteriliseerde kattinnen. Die lijken dikwijls ‘Dolle Mina’s’.
Naam:
Günter Schulz
Datum:
21 juli 2006
Email:
ag.schulztiscali.nl
Heb genoten van jouw verhaal, Eva. We hadden in het verleden vier katten (twee poezen en twee gecastreerde katers), die de leeftijd van resp. 16, 17, 17 en 18 jaar bereikten. Onze rode kater "Niño" had na de castratie eveneens last van zijn stem. Hij was erg hees en miauwde als een defecte stoomfluit. Toch was het dé kater, waarmee ik bij wijze van spreken kon lezen en schrijven. Vandaar ook de herkenning met een lichte ontroering! Toppie.
Naam:
Eva Mensch
Datum:
21 juli 2006
Email:
Evamenschchello.nl
Wat een leuk verhaal over Felix, het spreekt me erg aan, misschien omdat ik van katten houd. Maar is dat echt zo dat ze hun stem kwijtraken? De mijne praat namelijk erg veel en "moet nog" als je begrijpt wat ik bedoel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)