Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Fluitje van een cent

Dat sommige mensen de gave hebben om gebeurtenissen in hun directe omgeving te beïnvloeden of naar hun hand te zetten, heeft altijd al tot veler verbeelding gesproken. Toen Mozes zijn volk vanuit Egypte door de woestijn leidde, achtervolgd door het leger van de farao, bleek de Schelf- of Rietzee een obstakel op zijn vluchtroute te zijn. Door met zijn staaf op het water te slaan, weken de wateren uiteen en kon hij met zijn volk door de droge bedding de overkant bereiken. - Tijdens een boottocht, die Jezus met zijn discipelen maakte over het water van Genesareth, stak er ’s avonds een storm op en joeg het water onstuimig op tot hoge, schuimende golven. Zijn volgelingen wekten de op de achterplecht van het bootje slapende Jezus in paniek. Deze stak zijn hand uit naar het water en het kalmeerde doordat de storm ging liggen.

Heksen, tovenaars, elfen, kabouters en sommige boze sprookjesfiguren hadden allen een bepaalde gave om dingen met een uitgesproken formule of met een (al dan niet goddelijk) gebaar tot leven te brengen, te veranderen of b.v. te bevriezen. Het gebeurde schijnbaar zonder inspanning. Alle opgeroepen acties waren een ''fluitje van een cent''. - In het jaar 1973 kwam ik er plots en bij toeval achter, dat ook ik die bepaalde gave bleek te bezitten. Deze was het best te vergelijken met die van Tita Tovenaar uit de gelijknamige jeugdserie, die van 1972 tot en met 1974 op de televisie werd vertoond; ''…en gaat het niet zoals ik wil, dan doe ik dit… (één klap met beide handen) en alles staat stil.'' Kinderlijk eenvoudig, een fluitje van een cent maar met een impact van heb ik jou daar.

Lees en huiver… Tijdens onze middagpauze waren mijn collegae Aad, Jaap en ik een stukje gaan wandelen over de drukke winkelboulevard. Het was die middag fantastisch zonnig en zacht weer met een licht briesje. Iedereen ging gekleed zonder jas of mantel. De kleuren van de bomen, gevoegd bij de grote schakering van pastelachtige tot zeer felle kleuren de winkelende mensen zouden zo een compositie voor een schilderij van Claude Monet hebben kunnen zijn. Er heerste een gezellige drukte. Automobilisten reden in beide richtingen stapvoets tot hooguit 40 kilometers per uur. Dit werd bepaald door de vele oversteekplaatsen en verkeerslichten. Niets wees er nog op, dat dit tafereel even later ruw zou worden verstoord.

Terwijl wij gezellig babbelend op de terugweg naar onze werkgever waren, zagen we bijna gelijktijdig zo’n 20 meter voor ons het volgende gebeuren: Uit een winkel kwam een jonge man, keurig gekleed en met een diplomatenkoffertje in zijn hand. Hij liep naar de parkeerkolom om in zijn beige VW-kever te stappen. Op hetzelfde moment kwam hem een personeelslid van de winkel met snelle passen achterna, een formulier in de hand houdend. De jongeman, misschien wel een vertegenwoordiger, zette zijn koffertje op de rand van het voetpad, tekende iets op het formulier en… stapte in zijn auto.
''Halloooo…'', riep Jaap, wijzend op het koffertje op de stoeprand. De jongeman stapte zonder te reageren in zijn auto. ''Heeeeeeeeeeeeh…'' schreeuwde Aad met zijn zware stem en wees eveneens naar beneden. Geen reactie. De auto werd gestart, de jongeman keek over zijn linkerschouder en scheurde de parkeerkolom uit. Dat was zeker nodig om veilig te kunnen invoegen. Op dat moment benutte ik mijn tot op die tijd nog niet ontdekte gave om met een simpel gebaar alles stil te zetten - net zoals Tita Tovenaar het deed. Met de ene hand wijzend naar het koffertje schoof ik met mijn andere hand mijn gekromde duim én mijn wijsvinger als een ring onder mijn tong en produceerde met een krachtige luchtstoot een snerpend, keihard schril klinkend ordinair fluitje; zelfs Aad en Jaap krompen verschrikt ineen. De gevolgen daarvan waren effectief én desastreus en alles voltrok zich binnen pakweg 15 seconden.

<Kwiek>… de jonge man remde abrupt. Onmiddellijk daarna hoorde men: <Kwieek)…. - - Kwieek)…. boem - Kwieeeeek)…. boem - glasgerinkel > … en daarna stilte; een kettingbotsing van de bovenste plank. De jongeman pakte als de gesmeerde bliksem zijn koffertje, smeet het in zijn kever, stapte in en scheurde weg. Op dat moment waren de bestuurders van de drie auto’s net uitgestapt. De eerste had nog tijdig kunnen remmen, werd echter door de tweede van achteren geraakt. Nummer drie knalde op de tweede wagen. In minder dan geen tijd was er een oploopje. Wij maakten ons, van de eerste schrik bekomen, nerveus lachend uit de voeten. De door mij ondernomen actie was voor mij een fluitje van een cent. Voor de jongeman in de kever de redding van zijn koffertje. Voor de betroffen automobilisten was mijn fluitje er een van honderden of meer guldens schade. Het is maar, hoe men het bekijkt. Sedertdien heb ik geen enkele poging meer gedaan mijn gave te benutten en dus ook geen kamelen in aardbesiën trachten te veranderen.


Tot een volgende keer.

Schrijver: Günter Schulz, 10 augustus 2006


Geplaatst in de categorie: overig

3.7 met 15 stemmen 1.132



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Femmy
Datum:
12 augustus 2006
Email:
femmy_1hotmail.com
Je hebt me helemaal wakker doen lachen... graag gelezen!
Naam:
jos
Datum:
11 augustus 2006
Erg beeldend verhaal, maar welke winkelboulevard was het?
Of hou je dat voor jezelf vanwege mogelijke claims achteraf?

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)