Pasfoto Oproer
De baliemevrouw keek me aan en zuchtte diep: "Ah, Meneer Martens... U alwéér???" Er klonk een dreigend moedeloze ondertoon in haar stem. Ik knikte enthousiast: "Dit keer móeten ze goed zijn!" Ik overhandigde haar de pasfoto's voor mijn nieuwe paspoort. Ze wierp er een blik op en keek me daarna vernietigend aan: "U neemt me in de maling. Deze foto's kunnen dus écht niet, alwéér niet! En dit is al de zevende keer dat ik dat zeg. U kijkt niet eens recht in de camera!" Wanhopig hief ik de armen in de lucht: "Dat heb ik toch uitgelegd scheet! Ik heb een lui linkeroog! Mijn hemel, wat zal Marty Feldman onze Lieve Heer op zijn bolle ogen danken, blij dat ie dood en bovendien geen Nederlander is. Laten we ze, met uw welnemen, nog eens even op een rijtje zetten.." Ze rolde met haar ogen: "Alsof mijn mening u er van weerhoudt uw onzin door te drijven en ik ben zeker uw scheet niet!"
Ik stalde de zeven sets afgekeurde pasfoto's op de balie uit: "Achtentwintig foto's, zoveel vriendinnen heb ik niet eens!" Ik gaf toe, die laatste set, waarop naast het rechteroor mijn middelvinger te zien was, zo had ook de fotograaf mij met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid verzekerd, werd terecht afgekeurd. Hoewel ik daar wél degelijk recht in de camera keek. Een set waarop ik lachend in de camera keek. Afgekeurd! Na de affaire Ayaan Hirschi Ali en het tolerante beleid ten aanzien van zaken als drugsbeleid en homohuwelijken is er onze bestuurders blijkbaar alles aan gelegen dat Nederland weer serieus genomen wordt in het buitenland en met name door Big Brother Bush. Lachende mensen worden per definitie niet serieus genomen, dus zippen die lippen. Nu nog een streepjesshirt met vet gedrukt nummer en we komen sowieso de States niet meer in. "Kijk scheet! Deze dan?" vroeg ik haar terwijl ik naar één van de foto's wees. Ze sloeg hard met haar vlakke hand op de balie: "Nee, nee, neeee!! We zien door de bril uw ogen niet meneer Martens!!"
"Ja hallo. Júllie zeggen dat die schittering niet mag. Laat ik, als gebaar van goede wil, matglazen, min zes, in mijn bril zetten, is het ook niet goed! Wat denk je hoeveel dat kost? Driehonderdéénendertig euro vijftig inclusief BTW, scheet!" riep ik luid, terwijl ik demonstratief met het bonnetje van opticien Ben Brilleman zwaaide.
Inmiddels was er in de sterk aangezwollen rij achter me een rellerige sfeer ontstaan. Een deftige, keurig geklede kortbenige kalende man, met een prachtig krullende puntsnor van zeker tachtig centimeter breed en bakkebaarden tot ver onder de kaaklijn, trok demonstratief zijn colbertje uit, rolde zijn mouwen op en balde zijn vuist: "Wacht maar tot ik aan de beurt ben, scheet! De eerste de beste die zelfs maar naar mijn vloerbedekking wijst, zeilt per omgaande door het raam zo de IJssel in! Rot toch op met je biochemisch paspoort!" "Biometrisch" corrigeerde de baliemevrouw hem, terwijl zij asgrauw en wanhopig naar redding zocht: "Het is een biometrisch paspoort! En willen jullie alsjeblieft ophouden met mij scheet te noemen, please??" Als in koor klonk het uit de menigte: "Biometrisch, whatever... scheet!"
De inderhaast opgeroepen stadhuispsycholoog probeerde de gemoederen te bedaren en gebaarde: "Mensen, mensen, laten we toch vooral rustig blijven. Die scheet kan er toch ook niks aan doen? Het is opgelegde regelgeving uit Den Haag. Adem in, adem uit. Slechts kalmte kan ons re..." Hij maakte zijn zin niet af en zeeg met een bebloed hoofd ter aarde. Instemmend gejuich klonk op uit de achtergrond. Een vrouw met een verwilderde blik in de ogen liet haar buggy zakken en beet hem toe: "En die heb je van mijn dochtertje Isabella van zes maanden, geitenwollen sokkenstopper. Dan weet je hoe de paniek in haar ogen voelde toen ik haar moest vertellen dat haar allereerste pasfoto's zijn afgekeurd door díe scheet daar!" Ze wees met een van woede trillende vinger naar de balie: "Zes maanden oud en nu al getekend voor het leven! En allemaal dankzij jullie fantastische regelmierenneukerij!"
De situatie dreigde volledig uit de hand te lopen, toen plotseling een harde knal klonk. In de doodse stilte die daarop volgde rolde een traangasgranaat met veel gevoel voor dramatiek tussen de baliemevrouw en de steeds verder opdringende en op bloed beluste menigte. Het was een scène, als ware het een moment uit de Franse Revolutie of een schilderij van Rembrandt, genaamd Pasfoto Oproer en ik bedacht me ineens hoe bijvoorbeeld een grote schilder als Vincent van Gogh, als ie nog geleefd had, ooit aan z’n biometrisch paspoort moest komen als immers beide oren zichtbaar moeten zijn. Terwijl de rook de hal van het stadhuis vulde, griste ik mijn afgekeurde pasfoto's van de balie. Ik boog er overheen, zoende de verbouwereerde baliemevrouw teder op haar wang, knipoogde naar haar en zei: "Hou die blik vast en laat je pasfoto's maken lieverd! Dit is het perfecte moment! Tot morgen,… scheet!"
Ze huilde zacht, knikte en fluisterde: “Tot morgen, meneer Martens..”
home.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Pasfoto
1.176
Geef je reactie op deze inzending:
Met veel plezier gelezen!