Het roer om (deel 1)
Een zwoele zomeravond
Niet dat ze nou zo’n zin had in uitgaan, nee, toch maakte ze zich op om de avond in de kroeg door te gaan brengen.
Het liep tegen twaalven toen ze de Tagrijn binnenstapte. Het was er niet erg druk, ruimte genoeg om je in je eentje op de dansvloer uit te leven, je volledig laten gaan op de klanken van de muziek. Dat deed Bea dan ook nadat ze eerst aan de bar een bitterlemon had genuttigd en een tweede had besteld. Zacht neuriede ze mee met de muziek. Dit waren vond ze, de meest gezellige uren van de week. Zaterdagavond in de Tagrijn. Een café met een kleine dansvloer en een wat ouder publiek. Ze voelt zich er goed bij, ze loopt per slot van rekening zelf ook tegen de veertig. Niet dat dat oud is, maar bij de jeugd en het hiphop gebeuren, voelt ze zich niet meer thuis.
Het was erg warm, broeierig zelfs, de zomer had goed toegeslagen. Een mooie zomeravond leent zich uitstekend om er zwoel en aantrekkelijk uit te zien. Ze had een zomerjurk aan van rode crêpe - blote rug en spaghetti bandjes - hij hing tot op haar enkels beetje rafelig effect aan de zoom. Net een elfje vond ze zichzelf. Korte rokken, daar hield ze niet van, daar had ze benen ook niet voor.
Ze liep naar de bar en dronk de bitterlemon.
‘Ik geloof dat ik jou ergens van ken,’ hoorde ze iemand zeggen. Niet dat Bea dacht dat deze woorden tot haar gericht waren - er zaten immers meer vrouwen aan de bar - maar toch keek ze even op om te zien uit wiens mond ze kwamen. Ze kende hem niet. Ze hield op voorhand niet van die geijkte en clichématige uitroepen, meestal afkomstig van mannen zonder stijl, van dat slag hield ze niet. Ze dronk haar glas leeg.
‘Toch ken ik jou ergens van,’ klonk het nu. Ze keek weer op. ‘Ja, ik heb het tegen jou,’ zei de man. Ze haalde haar frêle schouders op en vroeg hem waarvan. ‘Kom even bij mij zitten, hier naast mij is nog een kruk vrij.’ Ze nam de man eens goed op. Blond haar, ongeveer van haar leeftijd, bruine ogen en een vriendelijk maar bleek gezicht. Ze ging in op zijn uitnodiging.
Hij heette Erik en hij bood haar een drankje aan. De nacht was nog niet om of Bea kende Erik zijn hele levensgeschiedenis. Hij was gescheiden, onderhield nog steeds een goede relatie met zijn ex-vrouw en had twee kinderen. Hij werkte als planner bij een vervoersbedrijf, hield niet van sporten maar was gek op computeren en autorijden.
Bea had hem maar summier over haar zelf verteld. Haar leven was net iets te complex om in een nacht bij een vrijwel onbekend iemand neer te leggen. Een beetje zelfbescherming kon geen kwaad vond ze. Wel vertelde ze dat ze werkloos was en veel van dieren hield, dat ze twee poezen had: Door en Roosje. Erik schoot in de lach, ‘hoe ben je daar zo op gekomen?’ ‘Dat vertel ik je misschien nog wel eens,’ glimlachte Bea. Ze werd wat zweverig, zes gin-tonics begonnen hun werk te doen. Ze vroeg Erik ten dans.
Een jaar later
Na een periode van grote verliefdheid, sloop er irritatie binnen, ruzie, achterdocht en jaloezie. Veroorzaakt door het veelvuldig contact dat Erik onderhield met zijn ex. Van twee walletjes eten noemde Bea het. En zolang hij dat bleef doen, was er geen hoop op een gezonde relatie tussen hen beiden. Erik bleek in de praktijk een koppig iemand. Zijn nieuwste aanwinst was zij, daarnaast had hij nog zijn ex-vrouw en een stel vriendinnen die hij al langer kende, tel daarbij op zijn geweldig grote ego en je krijgt: alles voor en door Erik, wat er rest is voor de anderen.
Er was een periode waarin ze enthousiast plannen maakten om samen te gaan wonen. Maar dat duurde niet lang, het enthousiasme van Erik sloeg om in twijfel: het ging hem wel veel vrijheid kosten! En prompt zag hij er van af. Hij ging zijn huis verbouwen. Bea bleef hopen. Maar dat bleek een illusie, de onrust in Erik werd niet kleiner. Hij vond dat zij de situatie moest accepteren, over een paar jaar zou hij er misschien wel anders tegen aan kijken en zou hij wat meer innerlijke rust kunnen krijgen. Dat huis verbouwen was maar een investering, daar moest ze verder niets achter zoeken. ‘En’, had hij gezegd, ‘je hangt toch zelf ook wel erg aan je vrijheid.’ Ze begon te twijfelen, vrijheid hoef je niet op te geven in een relatie, dacht ze.
Ze kwamen ze in een stroomversnelling van onoplosbare problemen terecht. De knoop werd door gehakt, Bea nam het besluit de aftocht te blazen, er was geen weg terug, niet voor haar tenminste.
Zo kwam ze weer aan op een kruispunt in haar leven, doorgaan blijkt een doodlopende weg, terug gaan gevaarlijk.
Ze ging rechtsaf, de kortste weg naar huis.
Aquarel: Red Dress van Hazel Lale
home.nlGeplaatst in de categorie: liefde
liefde
895
Geef je reactie op deze inzending: