Schrijfdrang.

Mijn vingers hangen boven het toetsenbord van mijn laptop.
Ik wil schrijven…
Alleen weet ik nog niet over wat.
Ik heb zoveel wat ik op wil schrijven dat ik niet weet welk onderwerp ik nu weer eens aan zal snijden… Intussen verblindt de rook van mijn sigaret me even het zicht en krijg ik een tranend oog.

De jazzmuziek van David Sanborn klinkt heerlijk relaxed op de achtergrond dus er zou wel iets uit mijn fantasie of werkelijkheid voort moeten kunnen vloeien. De saxofoon is zo heerlijk om naar te luisteren afgewisseld met de contrabas en de piano.
Ik krijg bij deze muziek beelden door mijn hoofd van een penthouse in
Manhattan… grote glazen ramen, en een heerlijke designfauteuil…
Ik heb er ook ooit een gedicht over geschreven, getiteld “New York state of mind”.

Helaas heb ik de stad nog nooit bezocht, dus het zijn waarschijnlijk allemaal beelden die me in mijn hoofd flitsen uit films.
De stad verlicht… Je kent dat wel. Het decor voor een gangsterfilm met het liefje die door haar louche vriend in een luxe penthouse mag wonen in ruil voor seks en zwijgplicht,
Overladen met belachelijk dure kadootjes, gadgets, noem maar op.

(Intussen heb ik toch al het een en ander van mijn gedachtenstroom vorm weten te geven.}
Ik zit alleen thuis, heb nog geen zin om te gaan slapen terwijl het al 3 uur is.
Ik zou beter moeten weten. Een goede nachtrust is immers zo belangrijk.
Maar dan denk ik: ‘Ach, mijn bed loopt niet weg, slapen kan altijd nog…’
Mijn hond heeft echter zoiets van: wanneer ga je nou eens naar bed, dan kan ik rustig slapen met het licht uit.
Tja…. Helaas, trouwe viervoeter. Slapen doe je toch wel, met of zonder licht.

Een hondenleven is zo zwaar nog niet, althans, niet onder mijn dak.
Het dier wordt goed verzorgd, krijgt zijn nodige aandacht, eten, drinken en wandelingen dus dat is niet iets waar ik me rot over hoef te voelen.
Intussen snurkt het beestje alweer zachtjes naast mij met zijn kopje onderhand op mijn toetsenbord, wat het nogal bemoeilijkt om te schrijven, maar ja… het lukt evengoed wel.

Nog steeds doet David Sanborn zijn best op zijn saxofoon en het is heerlijke muziek om bij weg te dromen om mijn dagelijkse beslommeringen te doen vergeten.
Dus ik ga me nu nog tegoed doen aan een Schotse malt whisky met een sigaretje en dan zal ik me toch maar overgeven aan ‘vader Tijd’ en mijn bed zo maar eens opzoeken.

Het bed staat er ook niet voor niks. Men hoort er op vaste tijden in te slapen, maar dat lukt mij vrijwel nooit. Als ik een schrijfaanval krijg dan wil ik er ook aan toegeven. Hoe vroeg of laat het ook is. Ooit hoop ik nog eens een boek te schrijven of een gedichtenbundel uit te geven.

{Nu krijg ik de jazzuitvoering van “This Masquerade”, eigenlijk wel toepasselijk, omdat ik nog steeds niet doe in mijn leven wat ik graag zou willen doen: mezelf wijden aan het schrijven… dus de maskerade is nog niet ten einde}

Wie weet, word ik ook nog net zo populair als Kluun, Heleen van Royen of Saskia Noort…
Als columnschrijfster voor een tijdschrift zou ook te gek zijn. Ik heb genoeg om over te schrijven. Levenservaring genoeg…. Wat zullen we zeggen: “Dream on” of “Go for it!’…?