Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zeenacht (1)

Wanneer ik de golven hoor, weet ik dat ik eindelijk in de buurt ben, ruiken doe ik haar al van ver, maar zien is een ander verhaal, een story op zich zeg maar, en wat ik al zeg, hóren doe ik haar en goed ook. De golven beuken op de kust, er zijn weinig mensen op het strand, de dagjesmensen blijven thuis met deze wind, het is fris en een enkeling waagt zich net als ik deze kant op. Wanneer ik de laatste heuvel overloop, heb ik eindelijk bereikt waar ik vandaag heen wilde, de zee. Besloten om vandaag een ‘zeedag’ te laten zijn, er zijn tenslotte dagen zat die worden vernoemd en een zeeslag die hebben we net als een stranddag maar ik voor mezelf heb besloten dat er ook een zeedag moet bestaan en die is vandaag, kijk ik kan natuurlijk geen gebak geven aan die enorme massa, een bloemetje zou kunnen maar het is nou net alsof ze dat helemaal niet weet te waarderen, de vorige keer dat ik hier stond en voor mezelf nog niet wist of er eigenlijk wel een soort van zeedag moest worden geschapen, had ik al wel een bosje bloemen bij me, en ik vroeg haar, of ze die wilde hebben. Omdat me ingefluisterd werd dat ik dat gewoon moest doen, wierp ik de bos in haar, maar een aantal seconden later, kreeg ik ze weer terug, ik vroeg haar of ze soms ander wilde, of ze niet van de zonnebloemen hield? Maar het antwoord kwam in een volgende terugworp van de bos tja toen ben ik maar gestopt en heb begrepen dat ze er niet van hield om bloemen in haar water te krijgen. Ik stond daar met mijn bloemen te praten tegen mijn vriendin, de zee en zei tegen haar, het is vandaag jouw dag, ‘zeedag’ en eigenlijk moest daar een bloemetje aan te pas komen, maar de vorige keer gaf je me de bos terug, dus heb ik nu alleen mezelf maar bij me. De mensen die me passeren, de enkele dan die net als ik van de zeedag afweten, kijken me aan met een blik van saamhorigheid want we weten wat het is om deze dag hier te zijn, en weten ook dat we haar in de waarde moeten laten. Ik kijk in de verte en zucht, wat is het heerlijk om zo dicht bij je te zijn, je hoeft nergens aan te denken, geen zorgen, want die waaien mee met de wind, die straf staat, een enkel bootje in de verte, en verder jij en ik, het geluid van de golven. Voor pootje baden is het te fris maar ik besluit in een kuiltje op het zand te gaan zitten en een praatje met je te houden en wanneer je door je vloed verder mijn kant opkomt dan schuif ik verder. Ik vertel je wat er van de week allemaal gebeurd is en hoe druk ik het wel niet heb gehad, maar dat ik nu tijd voor jouw heb want ja het is tenslotte ‘zeedag’ en als we net doen alsof dit een verjaardag is dan vieren we dat, maar wel op jouw manier natuurlijk, ik begrijp drommels goed dat je geen koffie of gebak te verdelen hebt, maar daar kom ik ook niet voor, want de aanblik van jou is me ruimschoots voldoende. Ik mijmer wat en zit in de kuil met je te praten, als ik ineens een stem hoor, die me vraagt of er nog plaats is, verward kijk ik op waar de stem vandaan komt en verdraai mijn hoofd op een bijna pijnlijke manier. Ik dacht dat alle mensen nu toch zo langzamerhand wel van het strand verdwenen waren, ze hielden het niet zolang uit op jouw ‘zeedag’ en ik hoor opnieuw, kun je voor mij nog plaats maken? Dan besef ik dat de stem uit jou komt, mijn grote vriendin, de zee, ik zie iets boven de golven uit verschijnen en richt met geknepen ogen mijn blik erop. Het lijkt warempel alsof er iemand in jou ligt te dobberen, op de rug want ik kan niet zo snel zien wat ik nou precies zie daar in jou. Als ik dan nog een keer hoor en zie dat er wanneer het dichterbij komt een soort van wezen is, denk ik, volgens mij ben je bezig om te bevallen van een kind, want het lijkt ineens alsof de geluiden die je maakt enormer zijn, groter dan normaal...

Schrijver: an.terlouw, 14 augustus 2007


Geplaatst in de categorie: erotiek

3.5 met 12 stemmen 1.534



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)