Wind in de rug

Het moment dat ze haar fiets van het slot haalt en de standaard met haar rechtervoet omhoog wipt, staat hij voor haar. Recht voor haar neus.
‘Hoi,’ zegt hij amicaal, en op een manier of tot op dat moment de tijd had stilgestaan. Alsof ze elkaar gisteren nog gezien hadden, hun beider levens nooit gescheiden waren geweest.

Al die maanden van groei, vooruitgang, van een hervinden van vertrouwen. In één klap met de grond gelijk gemaakt, met harde hand vernietigd. En dit enkel doordat hij daar weer staat, voor haar, met als altijd die stoïcijnse blik die ook nu weer acuut haar gehele lichaam verlamt. Een moment lang denkt ze dat ze gaat vallen. Het is alsof ze een klap op haar achterhoofd krijgt en tegelijkertijd haar benen onder haar romp worden weggezaagd.

Maar, als dat niet gebeurt - ze blijft gewoon staan – maakt de schrik zowaar plaats voor een diepgewortelde agressie. Ze herwint de controle over haar spieren en in één beweging draait ze met fiets en al om waarbij ze tegelijkertijd op het zadel springt. Net als haar voeten de trappers raken voelt ze haar gang ernstig vertraagd worden. Het lijkt of het frame van haar fiets verzwaard wordt door tientallen ijzeren ketens. Prompt valt ze stil.

‘Wat moet je?’, sist ze woedend naar de duistere gedaante die zojuist heeft plaats genomen op haar bagagedrager.
‘Ik moet niks’, begint hij in een poging haar te kalmeren. ‘Ik wil wel iets daarentegen.’
‘Verklaar je nader’, zegt ze nog altijd nijdig.
‘Ik wil dat je me uitlegt waarom. Wat is er gebeurd dat je me van het ene op het andere moment de rug hebt willen toekeren. We waren toch maatjes, vrienden door dik en dun.’
‘Vrienden voor ’t leven zeker!’, zegt ze met bittere ironie in haar stem. ‘Beetje misplaatst hè. Ik wil jou niet meer!’
‘Maar.., maar hoe komt dat zo. Toe geef me een enkele aanwijzing.’

Secondenlang blijft het stil. Ze wist dat deze confrontatie ooit zou komen, en realiseert zich terdege dat het van groot belang is hoe ze die doorstaat. Hij is zo dichtbij. En ondanks de intense haat die ze voor hem voelt kan ze niet ontkennen dat hij haar nog immer wat doet. Zo vertrouwd voelt hij ook. Was hij er niet altijd voor haar geweest? Met zijn warmte, zijn troostende woorden. Zal ze hem niet gewoon toch weer toelaten in haar leven, al is het maar voor even?

‘Sterk zijn,’ spreekt ze zichzelf inwendig toe. ‘Vergeet niet hoe ver je bent gekomen. Natuurlijk wil je hem, dat verlangen zit er nog steeds; zal er blijven ook, misschien wel voor altijd. Maar heb je niet geleerd dat dat kan bestaan zonder er iets mee te doen? Zonder er aan toe te geven?’ Dan opeens weet ze het.

‘Sorry,’ zegt ze nu aanmerkelijk rustiger. ‘Sorry dat ik je al die tijd genegeerd heb. Had ik niet moeten doen.’
Nonchalant trekt hij de wijde capuchon van zijn gitzwarte cape een klein beetje naar achter, waardoor zijn nietszeggende ogen nog beter zichtbaar worden.
‘Sorry ook, dat ik nooit op een normale manier afscheid heb genomen. Ik weet nu dat dat niet handig was.’
‘Ik voelde me als bij het oud vuil gezet. Zonder ook maar enige vorm van uitleg,’ zegt hij nu gretig, alsof alle pijn er in één keer uitkomt.
‘Uitleg was ik je niet verschuldigd, dat weet je best. Maar ik had niet zo krampachtig je bestaan moeten willen ontkennen. Laten we een compromis sluiten.’

Even denkt ze na. Wat wil ze? Eeuwig leven is geen optie, dat zou hij nooit accepteren. Maar bovendien, het zou haar ook niet passen. Leven is nou niet iets om langer te rekken dan nodig.
‘Kom pas terug, als jij vindt dat het tijd is. Niet eerder, zelfs niet als ik je roep. Ik beloof je dat ik dan, op dat moment, opnieuw helemaal van jou ben. Wat vind je?’ Zelfverzekerd blikt ze achterom; tevreden over deze volwassen beslissing. Al wat ze ziet is een lege bagagedrager, geen enkel spoor te bekennen van de duistere gedaante.

Met een toch wat onwennig gevoel van euforie zet ze zich opnieuw op het zadel. Ze raakt de trappers en fietst. Licht als een veertje. Wind in de rug.
Goed gedaan, denkt ze. Wie ben ik om te beslissen over leven en dood?

leven dood dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.6 met 8 stemmen 801