Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Knie

Het zelfhelend vermogen van een lichaam is uniek. Verreweg de meeste virussen en bacteriën hebben geen schijn van kans en wondjes zijn binnen een paar dagen verdwenen. Hiervoor hebben we een arsenaal aan verschillende aanvals- en verdedigingstechnieken tot onze beschikking die we bovendien niet eens actief hoeven te managen. Alles gaat vanzelf.

Alhoewel, een grote uitzondering vormt de kleuterknie, en dan vooral die van jongetjes. Alle middelen ten spijt, het helingsproces is niet opgewassen tegen de fanatieke en roekeloze speelstijl van kleuterjongetjes. Het begint meestal bij de eerste fietslessen, zonder zijwieltjes wel te verstaan.

De enorme trots van het voor het eerst fietsen zonder de trouwe bondgenoten aan iedere zijkant van het achterwiel wordt vaak direct gevolgd door een remtechniek met een middel dat daar niet voor bestemd is: de knie. Gaan de kleinere wondjes normaal gesproken snel weer dicht, zo niet de immer buigende knie na een noodstop op de fiets. Rustig stilzitten helpt, maar is zeker niet de best ontwikkelde competentie van onze zoon.

Als na veel geduld en een nacht slapen het bloedrood heeft plaatsgemaakt voor een roestbruine korst, is het gevaar zeker nog niet geweken. Emir loopt nu al drie weken met een knie die met de regelmaat van de klok open gaat. Alle hulpmiddelen zijn reeds van stal gehaald: de klassieke pleister, de moderne vloeibare variant ervan, een beschermend verband, allemaal zonder resultaat. Steeds als we denken dat de wond goed dicht is, volgt een nieuwe valpartij en wordt het tegendeel pijnlijk duidelijk.

Pijnlijk ook voor Emir. Zeker omdat een open wond schoongemaakt moet worden en dat is geen prettig vooruitzicht. Ik had het hier reeds eerder over. De priemende ogen van zijn moeder gericht op z’n knie doet in een reflex zijn handje omhoog bewegen terwijl hij zegt “het gaat wel hoor mama, ik heb geen pijn meer!”. Hij moet weten dat dit geen invloed meer heeft. Maar hij doorstaat het iedere keer weer. Z’n knietje is nu zo vaak open geweest en ontsmet dat de bacteriën zich niet snel zullen wagen in het beschadigde gebied, wetende dat er hen een wisse dood staat te wachten.

We zijn nu vijf weken verder en de grote korst heeft plaatsgemaakt voor een archipel aan kleinere korstjes, het einde is dus in zicht. Nog een week en er zal niets meer te zien zijn.

Mocht hij over 20 jaar in de finale van het WK voetbal tegen Duitsland hinkend het veld verlaten, dan weet u alvast wat daaraan ten grondslag heeft gelegen.

Schrijver: Rob Ameerun, 11 augustus 2008


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.9 met 7 stemmen 281



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)