Je komt vanavond
Al dagenlang ben ik gespannen en blij tegelijk.
Ik voel vlinders...
Ik staar en ben afwezig. Mijn dochter bekijkt me met verbazing; ze vindt me maar stom. Wat was er met me aan de hand? Was ik dit niet allang ontgroeid? Maar geen mens had ooit een zoetere chaos aangericht in mij.
Vanaf het moment dat ik je leerde kennen wist ik dat we in dezelfde baan thuishoorden. Soms schrik ik van je wanneer je mijn gedachten en gevoelens bijna letterlijk verwoordt. Dan herken ik je als een deel van mij. Het geeft me een gevoel van eigenheid en geborgenheid, maar ook van angst. En door die angst weet ik dat het zo blijven moet.
Platonische verbondenheid geeft zoveel meer ruimte en is niet gedoemd te sterven, zoals de meest gangbare verbintenis, die de liefde pretendeert en uiteindelijk de verstikking tot gevolg heeft. Plato moet wel een zeer wijs man zijn geweest, want hij kende al onze mogelijkheden lang voor wij bestonden.
Toch is het pijnlijk te hunkeren naar genegenheid en warmte, om er op den duur toch geen raad mee te weten. Wat zou toch de uiteindelijke bedoeling zijn van deze aantrekkingskracht? Zoveel te moeten doorstaan om verminkt weer op je basis terug te keren. Je geneest, zo te zien, en het overkomt je weer.
En daarom moet het zo blijven. Op deze manier bannen we het gevaar uit meer van elkaar te gaan verwachten, met als gevolg: de onafwendbare teleurstelling. Maar het frustreert me wel. De ene dag ben ik deep down, om de andere dag weer zeer fatalistisch te denken: wat moet komen, komt! Dan ben ik weer voor een poosje gerustgesteld. Tot het moment dat de onrust weer toeslaat.
En zo strompel ik verder met het uiterste dat ik volgens Mulisch kan bereiken: 'Een vaag gevoel van verwantschap.'
Als je binnenkomt ben ik gespannen en blij tegelijk.
Ik voel vlinders...
versatel.nlGeplaatst in de categorie: liefde
verwantschap
385
Geef je reactie op deze inzending: