vergane glorie

Verveeld stond hij voor zich uitstarend glazen te pouleren. Zoals gewoonlijk was er in de 24uurbar weer eens niets te doen. Dertig verdomd lange jaren werkte hij hier nu. Hij was pas twintig geworden toen hij destijds hier kwam werken. Dat waren nog eens tijden. Zijn vrienden van toen benijdden hem dat hij dagelijks in de buurt kon zijn van zoveel mooie vrouwen die in die tijd in de 24uurbar hun vertier zochten. Niet zelden werd hij in een vreemd bed wakker. Maar naarmate de tijd verstreek ging het leven van zijn vrienden verder terwijl dat van hem stil bleef staan.

En nu stond hij hier als vijftigjarige glazen te pouleren voor een klein loontje. Hij was niet meer de held van zijn vrienden. De hoogachting was verdampt om plaats te maken voor medelijden. Hij bekeek zijn werkplek en zag daarachter in de hoek weer die vent zitten die er eigenlijk altijd zat. Hij zat daar maar voor zich uit te staren terwijl het leek alsof hij eeuwig hetzelfde halfvolle glas bier voor zich had.

Verderop zat Dora met haar Maltezer hondje in zichzelf te lachen terwijl ze ongetwijfeld aan vroegere tijden aan het denken was. Dora was hier vroeger een icoon. Een vrouw gewild door iedere man die hier binnenliep. Maar net zoals voor hem was ook voor haar de tijd stil blijven staan terwijl de rest van de wereld was doorgegaan. Dora was vergane glorie.
Een paar jaren geleden hadden ze nog weleens een pianist. Maar ook dat trok niet meer klanten. Hij vroeg zich af waar de eigenaar hem van betaalde. Inkomsten leken er nauwelijks te zijn.

Bijna zes uur. Dan kwam zijn aflossing. Een of ander studentje. Hij hoopte voor dat jonge gastje maar dat hij over dertig jaar ergens anders was. En dat hij hem niet voor altijd af zou lossen.

barman Dora Dora

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 322