Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Spoed EISENDE hulp

Het was een rustige avond toen de jongeman bij het loketje kwam.

"Goede avond," begon ik, "vertelt u het maar."

De blik in de ogen stond op onweer. Hij had kennelijk geen goede avond. Hij blafte door de speaker dat hij pijn aan zijn enkel had en niet meer kon lopen. Drie dagen geleden gebeurd.

"Ik zal u inschrijven, dan zal de dokter er wel even naar kijken, mag ik uw geboortedatum?"

Zonder mij aan te kijken blafte hij opnieuw iets tegen me.

"Pardon," begon ik, "wat zei u?"

De man keek me vol haat aan.

"Ben je godverdomme doof of zo, niet alleen blond en dom, nog doof ook." Hij praatte verder tegen de man naast hem. "Wat een tering trut zeg. Ik heb pijn in mijn been en zij gaat een beetje lopen zieken hier, laat me verdomme binnen en stuur een dokter." Hij gaf een klap tegen het pantserglas.

"De dokter is bezig en je zal toch even moeten wachten en als jij geen antwoord wil geven kan ik jou niet inschrijven en dan wordt je ook niet geholpen." Mijn toon was duidelijk veranderd.

"Nou moet je eens goed naar me luisteren," begon de man opnieuw.

Ik stond op.

"Nee," begon ik, "jij moet eens goed naar mij luisteren." Ik keek boos terug. "Het lijkt mij beter dat je gewoon antwoord geeft op de vragen die ik stel en als je dat niet wilt kunnen we je niet helpen, dan ga je morgen maar naar de huisarts. Je komt hier binnen met een grote mond, wij proberen gewoon ons werk te doen."

Hij staarde me aan. "Dus je wilt me niet helpen?"

"Dat heb ik niet gezegd. We hebben gegevens nodig om je in te schrijven, als je die niet wilt geven dan kun je niet worden ingeschreven en dan wordt je niet geholpen."

De discussie bleef in een kringetje draaien.

"Vuil kankerwijf, krijg de tering godverdomme." Hij draaide zich om naar zijn maatje en trapte tegen de glazen schuifdeur. "Wacht maar, bitch, ik krijg je nog wel." Hij verdween door de deur naar buiten, de vriend er achter aan.

Ik staarde verbijsterd naar een van mijn collega?s die het gesprek had gevolgd. Hoe kon in zo'n korte tijd een gesprek zo escaleren.

"Die is weg" zei ze opgelucht.

Een half uur later reed een ambulance voor. Een aanrijding, enkelletsel, de ambulanceverpleegkundige dacht dat het allemaal wel meeviel. "Rare snuiter" zei hij nog voordat ze weer wegreden, "een ruziepot" Ze hadden zijn gegevens met veel moeite losgekregen.

Ik kreeg een onbestendig gevoel. Dat zal toch niet? Schoot het door me heen.

Toen de verpleegkundige de kamer betrad waar het ambulanceteam de patiënt op een brancard had geschoven viel haar mond open. De jongeman die een half uur tevoren aan het loketje kabaal had gemaakt zat triomfantelijk op de brancard.

"Word ik nog geholpen? Of hoe zit dat!" riep hij.

"De truc lukt altijd. Je gaat naast je bromfiets liggen en belt 112. Bewijs maar eens dat er geen ongeluk is gebeurd."

De dokter constateerde geen ernstig letsel, hooguit een lichte distorsie van de enkel. Er hoefden geen foto's gemaakt te worden. De jongeman was het daar niet helemaal mee eens en begon al weer ruzie te zoeken.
De bewaking kwam er aan te pas. Toen de jongeman scheldend de eerste hulp afdeling verliet kwam zijn vriend net aanrijden. We volgden hem met de bewakingscamera en zagen dat hij een sprintje trok en achterop de bromfiets van zijn vriend sprong, omkeek en zijn vinger opstak.

Wij bleven een beetje gefrustreerd achter. We worden naar cursussen gestuurd om met dergelijke figuren om te gaan, we proberen netjes te blijven en iedereen gelijk te behandelen. Toch valt dat niet mee. We prijzen de dag als we niet worden uitgescholden. Dat is toch een rare ontwikkeling in de hulpverlening.

De week erop sloeg een man het loketje echt aan gort. De bewaker en de zoon van een patiënt kregen rake klappen, een collega en ikzelf werden bedreigd en ik kon me ternauwernood uit de handen van deze doorgedraaide patiënt te houden. Hij was boos, de behandeling had te lang geduurd en dat gaf hem het recht als een wildeman tekeer te gaan. We deden aangifte en hij kreeg veertien dagen gevangenisstraf en een verbod het ziekenhuis binnen te komen. De man had al eerder een arts bedreigd en trammelant gemaakt op een verpleegafdeling. Het zijn incidenten, ze komen frequenter voor. Steeds vaker eisen patiënten met voorrang geholpen te worden. Terwijl de patiëntenstroom gestadig groeit.

Na de avonddienst zit je nog een poosje over het voorval na te denken. Dan schrijf ik uit frustratie een boos gedicht, dat lucht op.

Spoed Eisende Hulp

Alsof de bliksem inslaat
Schieten de woorden in het rond
Men eist, men dreigt, en
Beslechten alles met een grote mond

Normen en waarden
Gereduceerd tot nul
Een opgestoken vinger
Een blik vol haat en wat gebrul.

De maatschappij verglijdt
In een groot leeg gat
Waarin de gnomen leven
En heersen in de stad.

Want als het donker is
Bevolken zij de straten
Walsen over alles wat mooi is heen
Omdat ze fatsoen en schoonheid haten.

In mij gist een boosheid
Die mij niet eigen is
Omdat het langzaam tot mij doordringt;
Er is iets fundamenteels in onze samenleving mis.
___________________

Schrijver: Willy Vittali, 29 april 2009


Geplaatst in de categorie: geweld

4.3 met 10 stemmen 449



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Willy
Datum:
15 december 2009
Email:
emilewilhetnet.nl
Dit verhaal zond ik in naar een verhalenwedstrijd over agressie op de werkvloer, zie de site www/kat.nl
Donderdag 12 december 2009 ontving ik de 2e prijs uit handen van de voorzitter van de jury mevr. Attje Kuiken (Tweede Kamer, PVDA).
Het verhaal is opgenomen in het boek 'Agressiebeleid zin en onzin?' geschreven door Aad Klaassen, uitgegeven door SDU uitgevers te Den Haag. ISBN nr. 9789012132435
Naam:
Els van Gaalen
Datum:
22 juli 2009
Email:
eam.vangaalentelfort.nl
De goede moeten onder de kwaden lijden. Helaas is dat steeds meer het geval vandaag de dag.
Je zou zo'n onbeschofte hork naar een opvoedkamp moeten kunnen sturen!
Naam:
J.J.v.Verre
Datum:
1 mei 2009
Email:
jjvverrelive.nl
Als het ego wordt opgepoetst tot het ongeremde is een relatie met de ander niet meer mogelijk en dreigt een liefdeloos isolement.
Uw professionele aanpak was volgens het boekje en uw gedicht is fraai.
Jammer dat u uw cliënt niet kon bereiken.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)