W. A. Mozart (1756 - 1791)

Ik zag hem dirigeren op de lichtblauwe wolken, nooit zag ik een vrolijker geest zo gedreven te keer gaan, zijn stokje was een toverstaf, waarmee hij anderen, waaronder mij, te spelen gaf.
Vijf-en-dertig jaren en een wild leven vol muziek, een offer voor de nieuwe klanken uit zijn verliefde hart. Werd de vlinder een bloem of werd de bloem een vlinder? Raden maar.
Hij was gegrepen door de kunst en de kunst greep hem. Een hogere God ontwaakte. Alle strengheid viel uit zijn beschonken hoofd. Hij verwierp de teugels en zijn beeldschone paard, een vorstelijke mustang, sloeg op hol, de grootste hindernissen over richting het richtingloze woud van pure blijdschap, die geen einde kent.

Geen einde, want hij oversteeg alle grenzen met een gemak waar je U tegen zegt, een souplesse van wonderlijke aard. Mirabile visu! De bevingen in zijn behaarde borst, in alle kleuren van de regenboog geschilderd, riepen angsten op, die hij vertaalde in klanken van paardenhoeven op een dromerige zondagochtend, felgekleurde bloemen na een uitputtende orgie. Hij had toegang tot de vele spelonken om hem heen, waar edelstenen fonkelden en waar goedaardige gedrochten plots veranderden in naakte feeën, die toverliederen voor hem zongen en zijn bronstige lichaam intens verwenden.

Schijnbaar brandde hij snel op, deze Weense held, ik zeg schijnbaar, want hij toonde ons guller dan anderen zijn eeuwige vlam. Hij was niet te remmen, ook niet met drank en vrouwen, nee, voor hem stond het doel heel vast en dat wist hij en van daaruit componeerde hij in volle overgave, teder en subliem, zoals een woudvogel die ruimte is en ruimte maakt. Uit zijn brutale bekkie slingerde hij zijn magische klanken. Het origineel zat hoog in de buurt van de Schepper zelf. Daar zag ik hem. Hij danste op de witte wolken, waar de altijddurende warmte uit hemelse klanken bestaat. Dol van vreugde en van licht.

W.A. Mozart vreugde vreugde Wenen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 5 stemmen 388