Ark des verbonds (4 minuten)
Ergens in Amsterdam stond meer dan honderd jaar geleden de kleine paraplu fabriek MADAM NV, die een waterafstotende paraplu had uitgevonden voor winkelende dames. Als het regende kwamen ze met een droge plu thuis, de hal werd niet nat en de echtgenoot zag niet dat zijn vrouw in de stad geflaneerd had.
Ik wilde een artikel schrijven over de fabriek omdat er toentertijd geheimzinnige verhalen de ronde deden. Ik kwam terecht bij de oude Daniel Coster, een bekende rijke filantroop met een oosters uiterlijk en daarom de Arabier werd genoemd, terwijl iedereen wist dat hij Joods was. Hij nodigde mij uit in zijn grachtenpand.
Daniel vertelt mij dat zijn grootvader jaren bij Madam NV had gewerkt. Het verhaal deed de ronde dat Madam NV een waterafstotende stof had uitgevonden waarmee het parapludoek werd geïmpregneerd. Men zegt dat het spul zo sterk was dat ter plaatse van de opengeslagen paraplu het waterpeil in de grachten daalde. Men zocht naar de oorzaak van dit wonder maar men vond het niet en het verband met de paraplu is niet uitgezocht omdat men het te gek voor woorden vond.
Toen bleek dat de dames die een Madam paraplu hadden gekocht ziek werden, last van misselijkheid en haaruitval, heeft de fabriek, met een smoes over een fabrieksfout, alle plu’s terug gekocht, wat gelukkig nog maar een klein aantal was en zo kwam er een eind aan de wonderplu.
“De stof was niet te vernietigen, m’n grootvader heeft het in een donkere nacht diep in de poldergrond begraven, samen met de as van het doek van de besmette plu’s, een paar kilometer boven Amsterdam”.
“Is dat niet dat oude moeras dat lang geleden op geheimzinnige manier is uitgedroogd?” merkte ik op. Daniel kreeg een kleur en ik wist dat ik goed had geraden en dat de oude man er meer van wist dan hij losliet.
“De uitvinding is van grote militaire waarde, maar ook voor hulpdiensten bij overstromingen”, zeg ik, “ik denk Daniel dat de fabrikant het spul niet heeft uitgevonden maar op een andere manier in handen heeft gekregen. Wie was die eigenaar van Madam NV”, vroeg ik, hij voelde zich zichtbaar ongemakkelijk maar antwoordde desondanks: “Madam is de afkorting van: Mozes Aan De AMstel en meneer Mozes was de eigenaar”.
Ik zie in m‘n verbeelding Mozes op de berg waar hij de ‘Tien geboden’ ontvangt en de ‘Olie’ , om z’n staf mee in te smeren, als hij de staf opheft zal de zee zich openen als een boek. Ik zeg tegen Daniel die zich nerveus gedraagt, “Indien niet door mensen gemaakt, is dat spul bewijs van het bestaan van hogere machten en dat de kern van het oude testament misschien waar is, dat de Israëlieten over de zeebodem naar de overkant konden lopen”
“Coster betekent in het Latijn ‘bewaker’, Daniel ben jij bewaker van de ‘olie’, je hebt me in je geheim ingewijd, je had niet hoeven antwoorden, je hebt mij er bewust bij betrokken”. “Dat is inderdaad zo” zegt de oude man, “ik heb een opvolger nodig en dat wordt jij, jij hebt mij niet gevonden, maar ik jou. Den heer Mozes was bewaker, mijn grootvader volgde hem op daarna was het de beurt aan mijn vader en nu aan mij. Ik wordt oud er moet een opvolger komen en ik heb geen kinderen”. “En als ik weiger als bewaker op te treden?” merk ik op.
Daniel glimlacht: “Ik weet dat je zal toetreden tot de orde der bewakers als je de historie kent en ik zal weten dat je toegetreden bent, omdat je verandert, een voor mij duidelijk zichtbare geestelijke metamorfose ondergaat, zo gaat het altijd, het hoort bij de magie van de ‘Ark des verbonds’ het is een boodschap van die hogere macht je wordt geestelijk opnieuw geboren”.
Daniel vertelde dat volgens de overlevering via de bewaarders, het zwarte spul uit de ‘Ark des verbonds’ ontvreemd is. De ‘olie’ gaf de Ark dodelijke kracht, diegenen die de Ark te dicht naderden stierven aan ziekten die wij kwaadaardige tumoren noemen, zoals ze ontstaan door radioactiviteit. De stof is radioactief maar van een hogere orde van activiteit. De bewaarders door de eeuwen heen gaven door hoe de stof vanuit Zuid Frankrijk in de Middeleeuwen in zware loden kisten, door tempeliers is meegebracht naar Noord Europa. Gelukkig door de extreme radioactiviteit veel van de stof in de millennia reeds weggestraald zodat verbergen een stuk gemakkelijker is geworden.
Het grote gevaar is dat het in verkeerde handen valt, dat laboratoria het analyseren, het geheim ontdekken en het spul gaan aanmaken. Dat wapen verandert voor tienduizend jaar vruchtbare gebieden in onleefbare woestijnen, een wapen vele malen verwoestender als de zwaarst denkbare nucleaire wapen. Het geheim is voorlopig veilig maar dat zal niet zo blijven, vroeg of laat volgt de ontdekking en als het geheim ontrafelt en nagemaakt wordt zal het ook gebruikt worden, zo is het altijd geweest, macht stijgt stervelingen naar hun hoofd.
Er zijn veel meer bewakers, de olie is verdeeld over duizend eenheden over heel Europa om het gevaar van ontdekking van een catastrofale hoeveelheid te vermijden, die in staat zou zijn om een heel continent in een woestijn te veranderen. Hij overhandigde mij de lijst van namen in codes. Alleen met hun kan ik eventuele problemen in de toekomst bespreken
Het gesprek tussen Daniel en mij duurde twee dagen en twee nachten. Op het eind wist ik alles en was ik een bewaarder van het geheim van de Ark en de ‘dodende olie’ die de Ark moest beschermen en die ik uit handen van de wereld moest houden. De volgende dag is de oude man gestorven. Ik was zijn erfgenaam, niet alleen van de verantwoording over de 'olie' maar ook van zijn vermogen, opdat ik niet van anderen afhankelijk ben wat een mens kwetsbaar maakt.
Op de begrafenis was het ongewoon druk, met onbekende mannen die ik herkende als bewakers wegens hun metamorfose, onze geesten begroeten elkaar in een ogenblik.
Inzender: Janneke Koster baas, 5 december 2010
quicknet.nlGeplaatst in de categorie: religie
Ark des verbonds
1.852
Geef je reactie op deze inzending: