Vaders
De nacht duurt lang. Gelukkig heeft Woemi een film. Femke blijft ook, en dan is er nog een Karina of zo. De film, er is toch genoeg seks en geweld in, verfilming van een wereldberoemde trilogie, kan niet echt boeien. Mannen spelen er een macabere hoofdrol. Ze moorden verkrachten, geen vrouw is voor ze veilig. Zelfs eigen dochters niet.
'Mijn vader was alles voor me' zegt Femke, 'en ik alles voor hem' voegt ze er aan toe. En ze vertelt over haar jeugd. hoe hij haar in alles gestimuleerd heeft. Dat hij elke dag op haar wachtte, omdat ze dan, als ze uit school kwamen samen gingen hardlopen. Dat wil zeggen: hij op de fiets, en zij lopend ernaast. Een mooie hoogblonde meid als een ranke gazelle dansend door de polder. Welke vader zou daar niet trots op zijn, op zo'n dochter. En een vader die er altijd is, die je te eten geeft, je helpt met je huiswerk en je op handen draagt, welke dochter zou die niet aanbidden.
'Je vader was zelf zeker ook erg goed in sport' raad ik,
'Ja was' zegt ze. Ja natuurlijk was, alles gaat voorbij. Ik denk aan Cornelis die zijn laatste dagen slijt in een verzorgingshuis. Van de man van gewicht die hij ooit was is ook niets meer over.
'Leeft hij nog?' vraag ik.
'Nog net' Hij heeft een herseninfarct gehad, was eigenlijk al opgegeven. Maar de witte jassen zijn niet voor een gat te vangen. Een uiterst risicovolle behandeling om de bloedprop op te lossen volgt, en zie: papa leeft.
Als een wrak, dat is dan weer een beetje jammer. Agressief, gedragsgestoord, onbereikbaar vaak en onverstaanbaar. Wat een lol.
Liever praten over vroeger. Over de gouden tijden van weleer. Daar heeft Cornelis het ook graag over. Over de tijd dat hij de wereld regeerde. Over die ene, machtige, roemrijke fietstocht die hij ooit in zijn leven gemaakt heeft. Van huis naar Bordeaux en terug op zijn Ferdinand. Over de oorlog ook wel. Soms. Hoe hij vrijwillig als jongen van zeventien zich aanmeldde bij de bevrijders. Na een training van nog gene twee weken werden ze ingezet om een hoger gelegen bosschage op een ondergelopen stuk weiland te zuiveren van de moffen. De stront liep in zijn broek toen ze moesten stormlopen. Zeventien, een jongen nog.
De oorlog. Het is hun verhaal, het zal ze nooit meer loslaten. Charlotte begint ineens in het Duits te zingen nadat ze haar Cornelis zo machteloos en verloren ziet zitten in zijn stoel. auf jeden Dezember folgt wieder ein Mai, es geht alles vorüber, es geht alles vorbei.
'Wat is dat?' wil ik weten. Een lied, uit de oorlog, gezongen door de soldaten die bij ze ingekwartierd waren, op de terugtocht, op weg naar de nederlaag, op weg naar huis.
'Hij was toptennisser' vertelt Femke. Vannacht is het haar verhaal. Woemi voelt dat er iets mis is, dat het niet klopt: 'toptennisser, altijd thuis?'.
'Al vroeg kreeg hij diabetes, toen was het snel over. Niks veelbelovende glanzende carrière, niks de wereld regeren. Gewoon over en uit, huisman alleen. Alleen nog een klein meisje dat naar je opkijkt.
'Ik deed alles voor hem' Na het hardlopen kwam het fietsen. Hard fietsen, heel hard fietsen.
'Ik kan er niet meer naar kijken' bekent ze. Ergens is het mis gegaan.
Ik zap weg: 'zwemmen?' De zomer komt er weer aan, ik verlang naar mijn honderd slagen.
'Nee, ik ben bang van water'. Ik lach. Zo'n mooie stoere sportvrouw, bang van water?
'Is er wel eens wat gebeurd dan?' vraagt Woemi.
Ja dus. Een zusje van pa verdronken bij het zwemmen. Niet in het diepe, tot haar enkels in zee is het gevolg voor zijn dochter.En altijd die angst en die kramp als water was en water is.
'Nadat ik gestopt ben met fietsen ben ik zo'n tien kilo aangekomen' Woemi kijkt jaloers naar haar taille. Maatje 36. Hooguit.
De film ettert verder. Een vader die niet met zijn gore takken van zijn al te mooie dochter af kan blijven. Dat maakt gemakkelijk kwaad, Dat geeft je ruimte om er zelf eens gelegitimeerd lekker op los te hakken en te doen. Met genoegen kijken we toe hoe de goorlap op beestachtige wijze aan zijn eindje komt. Net goed zo.
Femke verkreukelt de door ons leeggegeten zak chips.
'En nu?' vraagt Woemi. Ze haat sport, die tien kilo klinken haar als muziek in de oren.
'Het moet ook weer niet te gek worden' lacht Femke. Haar Mathijs begint ook al te groeien. Van knappe jongen naar kalende vent met een buikje. Getver. De zweep gaat erover. Bovendien heeft ze hem ten huwelijk gevraagd. Het is duidelijk wie er de broek aan heeft, daar.
'Ik hoop dat mijn vader getuige kan zijn' zegt ze, de zak chips in de prullenbak mikkend.
Charlotte heeft uit haar geheugen de laatste regels gevonden. Doch zwei die sich lieben, die bleiben sich treu.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: familie
vaders
189
Geef je reactie op deze inzending: